Paleo Perithia

Aan de voet van de Pantokrator, de hoogste berg van Corfu aan de noordzijde van het eiland, ligt Paleo Perithia. Het inmiddels verlaten dorp dateert uit de 14e eeuw. De geschiedenis is meer dan roemrucht te noemen. Het is dan ook niet vreemd dat de sfeer van deze verlaten plaats boekdelen spreekt.

De weg ernaar toe is een uitdaging; vol bochten met langszij steile afgronden maar met prachtige uitzichten over het berglandschap. In het voor- en najaar rijkelijk bedekt met kleurige bloemen. Eenmaal aangekomen in Paleo Perithia is een wandeling door de straten, een mooie ervaring. Men vergaapt zich aan de prachtige woningen en rondom het kerkje dat boven het dorp uitsteekt, bevinden zich enkele graven uit lang vervlogen tijden.

Perithia werd ooit gebouwd ter bescherming tegen gespuis dat het op Corfu voorzien had. De piraten stonden niet bekend als de meest vredelievende bezoekers en hielden flink huis als ze aan land kwamen. Zij schroomden niet om bloed te vergieten en hun buit mee te nemen aan boord van hun schip. De kustplaatsen lagen voortdurend onder vuur. Vandaar dat men besloot om verder landinwaarts hun heil te gaan zoeken en startte men met de bouw van Parithia. Het ging enige tijd goed met de bewoners totdat zij geveld werden door vreselijke ziektes. Toen een epidemie het dorp trof, besloot de overheid dat de bewoners binnen de stadsmuren moesten blijven. Deden ze dit niet goedschiks, dan werd kwaadschiks hiervoor gezorgd. De bevolking breidde zich spoedig uit en het werd hiermee een van de grootste dorpen van het eiland. Vanwege hun jarenlange, gedwongen afzondering, bleven de bewoners lange tijd na het ontzet wantrouwig ten opzichte van de overige eilandbewoners en leefden een teruggetrokken bestaan. Het dorp was volledig zelfvoorzienend totdat men toch tot het inzicht kwam dat er meer was dan het grondgebied van dit dorp. Langzamerhand trok de bevolking richting de kustdorpen en de stad totdat halverwege de jaren 70 van de vorige eeuw, alle bewoners vertrokken waren.

Tegenwoordig is het dorp onbewoond. Ruïnes van gebouwen en kerken vormen een spookachtig tafereel. Een enkele plaats om wat te drinken heeft zich inmiddels wel gevestigd. Sommige woningen worden momenteel in de oude staat hersteld en zullen later wellicht weer bewoond of voor publiek open gesteld worden. Nieuwe gebouwen mogen er overigens niet gerealiseerd worden. De omgeving is door de ietwat verscholen ligging, een waar wandelparadijs. Slechts vergezeld door fladderende vlinders, zoemende insecten en een pallet aan kleuren om je heen komt menigeen hier tot totale rust.