De geschiedenis van Kefalonia

Uit de verschillende overblijfselen die gevonden zijn op Kefaloniá, blijkt dat het eiland een rijke geschiedenis heeft. Het volk is trots en vol met tradities.

De oorsprong van de naam

Voor de verklaring van de naam van het eiland zijn drie versies in omloop. Een ervan is dat men zegt dat het eiland naar de Athener Cephalos is genoemd. Deze man zou gevlucht zijn uit Athene naar het eiland, nadat hij tijdens de jacht zijn vrouw voor een prooi had aangezien en haar per ongeluk had gedood. Een tweede versie is dat het eiland vanwege de grootte als hoofdeiland bestempeld is. Cephalos betekent ‘hoofd’ in het Grieks. En een derde versie luidt dat het eiland naar het oude volk de Cepahlines is genoemd. Het eiland was voor lange tijd hun woongebied. Wat de herleiding van de naam ook mag zijn, zeker is dat de rijkdom aan prehistorische overblijfselen sterk doet vermoeden dat het eiland steeds bewoond is geweest vanaf de 4e of 5e eeuw v.Chr. en wellicht nog eerder.

Een stukje geschiedenis

In de Myceense tijd behoorde de provincie Kephallinia tot het rijk van Odysseus. Homerus noemt de naam van het eiland niet, maar hij maakt melding van twee aparte eilanden die Same en Doulichion genoemd worden. Kefaloniá is door de eeuwen heen overheerst door diverse volken en veelvuldig door piraten geplunderd, net als op de naburige eilanden het geval was. Het juk van het Byzantijnse gezag duurde ruwweg van 330 tot 1204. Tot de val van Constantinopel waren er regelmatig invasies door de Franken, inclusief die onder leiding van Robert Guiscard naar wie de plaats Fiskárdo is genoemd. In de Middeleeuwen was Kefaloniá onder invloed van de macht van de Italiaanse families Orsini en Tocchi. Ook de Turken hebben, al was het maar gedurende 21 jaar, het eiland overheerst. In de periode tussen 1500 en 1797 stond Kefaloniá onder Venetiaanse invloed. In de Tweede Wereldoorlog speelde Kefaloniá een belangrijke rol in het verzet tegen Duitsland. Dit wordt in beeld gebracht in de film Captain Corelli’s Mandolin naar het gelijknamige boek van Louis de Bernières.

In 1953 richtte een aardbeving aanzienlijke schade aan, met uitzondering van het noordelijke deel Èrissos, dat wonderwel ontsnapte aan het natuurgeweld. Het grootste deel is toen met geld, dat door de geëmigreerde en succesvolle Kefaloniërs bijeen is gebracht, weer opgebouwd. De meeste plaatsen zijn in de oude stijl hersteld. Alles wat tegenwoordig gebouwd wordt op Kefaloniá, moet voldoen aan speciale, aardbevingsbestendige voorwaarden. Een daarvan is dat de gebouwen nooit meer dan drie verdiepingen mogen hebben.

De mensen en hun tradities

De Kefaloniërs zijn flexibel, progressief, hardwerkend en reislustig. Zo omschrijven ze zichzelf. Ze zijn trots op hun eiland en hebben er alles voor over. Zelfs de emigranten hebben vaak nog een huis op het eiland, goed onderhouden en klaar voor bewoning. Dit om de band met het thuisland niet te verliezen.

Dat de Kefaloniërs een reislustig volk zijn, kan men afleiden uit het feit dat men in iedere uithoek van de wereld er wel een tegenkomt. Ook in het verleden zij er met hun schepen op uit. Het was de Kefaloniër Apostolos Valerianos Fokas die in 1590 als eerste Europeaan het huidige Vancouver aan de westkust van het Amerikaanse continent bereikte. Hij voer voor de Spanjaarden en was bekend onder de naam Juan de Fuca. Het kanaal tussen het vasteland van Canada en Vancouver Island is zelfs naar hem vernoemd.

De eilandbewoners staan bekend om hun muzikale capaciteiten. Er zijn tientallen zanggroepen op het eiland. Zij brengen voornamelijk de zogenaamde kantades ten gehore. Dit zijn traditionele liederen die in koorvorm gezongen worden. Deze worden vaak begeleid door lokale dansen, zoals de ballos. Het zingen en dansen is een uiting van hun gevoel voor temperament en hun luchtige kijk op het leven. De Kefaloniërs doen er alles aan om deze traditie te behouden. Op de vele panigiria’s, dorpsfeesten, worden deze tradities met veel gevoel gebracht.

Het eiland heeft een karakteristieke architectuur. Sinds de 17e eeuw is er op het eiland op een heel eigen manier gebouwd. Men liet zich destijds niet beïnvloeden door de Europese architecten en volgde een eigen richting. Toen later in Europa de neoklassieke stijl in zwang raakte, kwam er toch een kleine invloedsgolf richting Kefaloniá. Dit gaf op de Ionische Eilanden een unieke wending aan de bouwstijl. Helaas zijn veel van de oude gebouwen verloren gegaan tijdens de aardbeving van 1953, maar gelukkig zijn er een aantal gebouwen niet beschadigd door het natuurgeweld. Op veel plaatsen heeft men geprobeerd om de oude stijl te herstellen. Dit is goed gelukt. Zo kan men op het eiland een aantal traditionele klokkentorens, kerken en publieke gebouwen bezichtigen.