De kortste lift ooit

Met mijn moeder (73) en mijn dochter (6) was ik (44) in april op het eiland Samos. Drie generaties vrouwen op stap. De dag na aankomst wilden we het bos genaamd de Nachtegalenvallei, vlakbij ons appartement, eens rustig verkennen. We vonden een mooi wandelpad dat van de asfaltweg het bos in leidde. Het begin van het pad werd gekruist door een beekje dat over de weg stroomde. Om het bos in te kunnen moesten we hier doorheen. Het was heel ondiep en niet breed dus dat moest lukken. Mijn moeder en dochter klauterden over de stenen, ik glibberde op blote voeten door het water.

Het ging allemaal goed. We maakten foto’s van het bos en het riviertje, maar besloten terug te gaan en een andere keer het pad verder te volgen. Dan zouden we in elk geval handdoeken meenemen. Verderop kruiste het pad namelijk nog meer stroompjes. Mijn dochter besloot echter dat ze niet meer terug durfde. Ik was inmiddels weer naar de andere kant door het water geschuifeld en kon haar ene hand pakken terwijl mijn moeder haar andere hand vanaf de overkant vasthield. Maar wat we ook probeerden, ze wilde niet meer over de stenen en ook niet met blote voeten door het koude water. Wat te doen? Ik wilde haar wel dragen, maar wist inmiddels ook dat het spekglad was. Als ik met haar zou uitglijden, zouden we een flinke smak maken.