Een bijzondere ervaring tijdens een wandeling op Zuid Kreta

Excusies wilden we niet centraal doen vanwege de Corona maar we wilden er wel op uit om de regio te verkennen. De eerste dagen huurde we een E-mountainbike en vertrokken de bergen in. Een geweldige ervaring om op de weg door de Kotsifou kloof en de Kourtaliotiko kloof te fietsen, heel indrukwekkend. Na de 5 dagen fietsen hadden we een “rustdag” ingepland om een wandeling in de omgeving van Plakias te maken. We hadden via de hostess van Ross een aantal wandelroutes gekregen en de wandelroute van Plakias door de olijfbomen boomgaarden richting Damnonistrand en Ammoudi trok ons het meeste aan omdat er stond dat je voor die wandeling een goede conditie moest hebben vanwege de klimpartij over de rotsen van het Ammoudi strand naar Skinaria beach. Er stond bij dat je dan op de rotsen naar blauwe stippen moest kijken maar dat die soms moeilijk te vinden waren. Die uitdaging trok ons aan.

Zo gezegd, zo gedaan. Wij op pad en na een mooie wandeling kwamen we aan bij het strand van Ammoudi en liepen we zoals beschreven, naar het einde waar een smal riviertje uit monde in de zee. Dat riviertje zou in de zomer mogelijk droog staan maar niets was minder waar. Het was smal maar je kon er niet zo overheen. Toen we bij het riviertje aankwamen begon een hond, die daar los liep, enthousiast te blaffen. De hond had een halsband om met een penning eraan maar we zagen zijn baasje nergens.

Inmiddels was mijn man aan het proberen over de paar stapstenen in het smalle stroompje naar de overkant te komen maar de stapstenen lagen niet echt vast, waren glad, puntig en dus hij stond er wiebelig op. Toen hij naar achter, op een stabiele steen wilde stappen ging dat niet, de hond stond net achter zijn voeten op die stapsteen. Lachen want daardoor verloor mijn man haast zijn evenwicht, de hond ging niet aan de kant. Uiteindelijk stonden we voor het stroompje te kijken en kwamen tot de conclusie dat het beter was om onze wandelschoenen en sokken uit te doen en door het water naar de overkant te gaan om vervolgens , zittend op een rotsblok onze voeten te laten drogen. Toen we onze schoenen weer aan hadden vervolgde we onze weg. Even zoeken, waar is die blauwe stip? Plots zagen we een kleine blauwe stip en wat denk je? De hond stond bij die stip. Toen we eraan kwamen blafte hij weer enthousiast. We klauterden naar de stip en keken verder, ja hoor de hond stond al bij de volgende blauwe stip! We dachten: het zal toch niet zo zijn dat de hond ons de weg gaat wijzen?? En jawel dat deed hij dus wel. Op een punt waar we echt weer moesten klimmen waren we de hond even uit het oog verloren want die liep steeds een stukje vooruit. Ons spoor liep dood, we konden niet verder. Even een stukje terug dan maar en wat denk je? Daar stond de hond weer, hij was terug komen lopen om te kijken waar we bleven! Geweldig. We vervolgde onze tocht en steeds keek de hond of we hem wel volgde en stopte hij bij elke blauwe stip!. Al snel noemde we hem TomTom. Hij bracht ons tot de doorgang van het hek naar het strand. Eenmaal op Skinaria beach dachten we: nu zal TomTom wel zijn eigen gang weer gaan maar niets was minder waar. Hij bleef bij ons lopen, af en toe rollend door de poep die op de weg lag van de geiten en af en toe afkoelen in een plas water in de kuilen van de weg. We liepen via de weg richting Lefkogia, dat was enkele km lang. Omdat we graag terug wilde naar Ammoudi beach dachten we een binnenweg te nemen waarbij de hond ons gewoon bleef volgen, of wel, hij liep steeds voorop. Echter de binnenweg liep “dood” en pas vlak voor Lefkogia konden we via een stijl paadje richting de weg naar Ammoudi beach. Weer enkele km lang.

Wonderbaarlijk dat TomTom ons de hele wandeling , zo’n 15km, vergezeld heeft. We waren heel erg verbaasd hoe hij dat heeft kunnen leren en hebben het na deze dag nog vaak over hem gehad.

De wandeling en met name het klauteren over de rotsen was erg leuk maar door de hond is dit een onvergetelijke ervaring geworden.