De gids van Manolates
Het overkwam ons tijdens onze laatste vakantie van 14 t/m 21 september 2012 op het prachtige wandeleiland Samos. Wij hadden via Ross Holidays een vakantie met wandelarrangement geboekt en omdat wandelen in Griekenland heel wat anders inhoudt dan wij in Nederland gewend zijn besloten wij om de dag na aankomst alvast te “oefenen”.
Dat was vanaf ons appartement – Huize Dimitra in Agios Konstantinos – heel gemakkelijk in te vullen omdat dit appartement letterlijk aan de toegang tot de magnifieke Nachtegalen-vallei ligt. Op zich was het een pittige oefening waarbij in de wandeling van slechts 4 kilometer een hoogte van 400 meter en een temperatuur van 30 graden celcius overwonnen moesten worden. De heenweg was dan ook behoorlijk uitputtend en omdat wij ook nog een kalderimi misten kwamen wij dan ook redelijk “uitgewoond” in het karakteristieke plaatsje Manolates aan.
Na hier enige tijd rond gekeken te hebben en gesterkt door een lekkere frappe besloten wij de terugweg te aanvaarden waarbij wij ons enerzijds realiseerden dat het wellicht wat gemakkelijker zou gaan omdat wij nu zouden gaan dalen maar anderzijds toch wel ongerust waren of wij nu wel de goede wandelroute zouden vinden. Op het moment dat wij Manolates verlieten en de laatste huizen uit het zicht verdwenen werden wij opgewacht door een lief klein wit hondje dat direct met ons begon mee te lopen. Omdat mijn vrouw behoorlijk bang is voor honden probeerden wij het terug te sturen maar al onze pogingen faalden. Wel wisten wij de op de heenweg gemiste kalderimi te nu wel vinden waarbij in het begin een hoogteverschil van zeker 1 meter moest worden overwonnen hetgeen voor het hondje teveel leek en wij namen dan ook aan ( mijn vrouw enigszins opgelucht) dat het gezelschap van het hondje hierbij ophield. Wie schetst echter onze verbazing dat enige honderden meters verder op de kalderimi na een bocht het hondje op ons stond te wachten en resoluut de leiding nam om ons – via weer een andere kalderimi – naar Agios Konstantinos te (bege)leiden.
Halverwege kwamen wij nog 2 wandelaars tegen die onderweg waren naar Manolates en vertelden het verhaal van het hondje waarna wij besloten het hondje “voor de keuze te stellen” om hetzij mee terug naar Manolates te gaan of ons verder te begeleiden. Ondanks diverse aanmoedigingen van de Manolates-gangers besloot het hondje weliswaar na enig aarzelen om toch bij ons te blijven ( wat waren wij trots) en heeft ons verder keurig naar ons appartement geleid. Wij hebben het hondje helaas verder niet meer op deze vakantie gezien maar hoorden wel van andere wandelaars dat zij vergelijkbare ervaringen met dit hondje hebben gehad en dus vinden wij dat dit hondje de eretitel “Gids van Manolates” ten volle heeft verdiend.
Familie Knoester, Alphen aan de Rijn
Deel met vrienden of reisgenoten
Deel met vrienden of reisgenoten
