Kefalonia, een eiland waar niets te doen is ...

Nog oververmoeid, dus na een rommelige eerste nacht, werd ik rond 5 uur wakker. Het begon net licht te worden. Een vogel begon zijn ochtendzang. Maar niet zo maar een riedel: hij had een uitgebreid repertoire. Ik ben een absolute nul in het herkennen van vogelgeluiden, maar dit had ik beslist nooit eerder gehoord. Ik sloop m’n bed uit, deed de balkondeuren wijd open, voorzichtig om hem niet te storen, en schoof weer mijn bed in, genietend van zijn aubade. Na een klein half uur was hij weg.
Later in de week kwam hij nog een keer, ook tussen 5 uur en half zes. Dat is heerlijk wakker worden.

Op de laatste volle dag van mijn verblijf ging ik met een excursie door het zuidelijk deel van het eiland. Een aantal mooie plaatsen, mooie kleurschakeringen van water en luchten. We bezochten het klooster van Agios Gerasimos, de patroonheilige van Kefalonia, en al eeuwen door jong en oud geëerd.
In de kerk was de zilveren sarcofaag geopend waar het gebalsemde lichaam van de heilige ligt, en wie wilde ging daar langs. Er was een grote groep jongelui, misschien rond 18 jaar, die kennelijk ergens op wachtten. De tijd vulden ze met zingen. Een Kyrie eleison dat steeds herhaald werd. Maar hoe! Zo devoot, en zo zuiver dat twee stemmen genoeg waren om het hele ad hoc-koor op toon te houden. Het raakte me diep in mijn wezen. Terug in de bus zat de melodie nog in mijn hoofd.

Een vogel en een aantal jonge stemmen, zij zijn voor mij een dierbare herinnering aan Kefalonia.
Een prachtig eiland, met de charme en de gezelligheid van het ontbreken van hordes toeristen, en misschien daardoor, met vriendelijke bewoners. Maar “waar niets te doen is”? Ik ben helemaal óm!