Een kleurrijke ervaring

Dit jaar besluiten mijn zus Laura en ik na 10 jaar weer eens naar Kefalonia te gaan. We kiezen voor de nieuwe bestemming Poros, een lieflijk dorpje in het zuiden aan de oostkust. Op 18 september arriveren we op Kefalonia en na een rit van ongeveer 45 minuten worden we welkom geheten in huize Pagonis met uitzicht op zee, gelegen op een tiental meters afstand. Volop zon, warmte, die we zo node hebben gemist deze zomer in Holland.

Het seizoen loopt op z’n einde en het is heel rustig in Poros. We drinken koffie op het pleintje in het dorp, tussen de lokale mannelijke (meest oudere) bewoners, die een levendig gesprek voeren over (neem ik aan) de dagelijkse zaken die hen bezig houden. We wandelen langs de zee en verwonderen ons iedere keer weer over de prachtige kleuren blauw van de zee. Er liggen veel mooie stenen op het strand, witte ronde en eivormige, groot en klein.

We koesteren ons in de warme zon. De dagen vullen zich met wandelen, lezen, de natuur, dobberen in de zee en genieten van het geluid van de golven. Op één van onze wandelingen langs de zee, over stenen en zand, komen we aan het einde van het strand bij een overhangende rots. Laura zegt: “Daar achter ligt vast het paradijs”. Nieuwsgierig lopen we langs de rots en we komen op een verrassend, kleurrijke plek vol met beschilderde, opgestapelde stenen (groot en klein).

Er staat een man tussen de beelden. Ik vraag of hij de kunstenaar van al die kleurrijke beelden is. Hij bevestigt dat en we stellen ons voor en vragen zijn naam. Jannis. Ik vraag of het goed is dat ik een foto van hem maak en van de beelden. Het is oké. Het zijn krachtige beelden, maar ze zijn fragiel. Jannis vertelt dat ze los opgestapeld zijn en dat de storm van afgelopen nacht een deel heeft verwoest en dat hij ze vandaag weer hersteld heeft. Jannis vertelt dat het maken van de beelden z’n hobby is. Hij heeft vroeger, in Athene veel musea bezocht en goed gekeken naar de kunstwerken. Ik zeg dat ik hem graag de foto’s wil sturen die ik gemaakt heb en vraag z’n adres. Ik heb niets bij me om zijn adres op te schrijven en we maken een afspraak voor de volgende dag om Jannis adres te noteren.

De volgende dag schijnt de zon weer volop en we komen aan bij het beelden paradijs waar Jannis ons opwacht met een zelfgemaakte compote van kweepeer met amandelen en verfrissend koud water. Aan een tafeltje gezeten vertelt hij dat hij hier vroeger met z’n gezin veel kwam en dat de zee zo’n 10 meter verder uit de kust lag. Hij laat ons foto’s zien van toen.

Hij zwemt iedere dag een heel eind de zee in, wijst een bootje ver weg aan, tot zover zwemt hij. Het is te zien dat hij gezond en fit is, een man van 75 jaar die eruit zien als een jonge adonis. Hij vertelt trots over zijn 3 dochters, de oudste heeft net haar master behaald aan de universiteit van Athene.

We zijn ontroerd door zijn verhalen en gastvrijheid en nemen hartelijk afscheid met de belofte dat we de foto’s naar hem zullen zenden. Teruglopend naar ons appartement beseffen we waarom we zoveel van Griekenland en de Grieken houden. Het zijn hun vriendelijke gastvrijheid en mooie verhalen. We nemen de herinnering aan deze warmhartige ontmoeting mee naar huis.