Een plaatselijk drankje?
Toen mevrouw van Aken met een vriendin een lange wandeling maakte op West-Kreta, kwamen zij zonder water te zitten. Een plaatselijke bewoner die in een pick-up langs kwam rijden, bracht hen naar een groot overdekt terras even verderop. Het was een bijzondere ontmoeting en hieronder vertelt mevrouw van Aken over haar belevenis die dag.
Ik en mijn vriendin hadden besloten een lange wandeling van 4,5 uur te lopen die in de klapper van Ross Holidays beschreven stond, over de bergen en door de olijvenboomgaarden van West-Kreta. Dus wij gingen op weg. Na ongeveer 1,5 uur in de warmte waren we wel toe aan een lekker koffietje of theetje of ‘iets plaatselijks’. Ons water was bijna op. We waren nog niet eens op de helft… maar nog geen dorp te bekennen… pfff.
Toen we uiteindelijk toch in het dorpje Polemarhi aankwamen heerste daar totale stilte. Wat nu? Plots kwam er een oude gammele pick-up de bocht om rijden. Mijn vriendin sprong op en hield de auto aan. Er zat een Grieks koppel in van hoge leeftijd. De mannelijke bestuurder keek ons vriendelijk aan en de vrouw (zijn vrouw?) had een grote schaal met vers gebakken friet op haar schoot, dat kon ik door de open ramen ruiken.
‘Please’, gebaarde mijn vriendin, ‘kafeníon?’ De oude vrouw begon meteen met haar hoofd te knikken, maar de man leek niet overtuigd. Dus ik deed ook een duit in het zakje en liet hen mijn lege bidon zien. Daarop begon de vrouw wild te gebaren en luid te praten tegen de man, waarop hij antwoordde door ons te gebaren achterin de pick-up plaats te nemen. Ik vroeg nog met klem: ‘kafeníon a polemarhi he?’ ‘Ne, ne’, antwoordde hij (dat betekent ja, ja!). We hadden eigenlijk geen keus, het water was op, dus oké, achterin dan maar. En hup daar gingen we.
Maar help, hij reed rechtsomkeert meteen het dorp uit! Oh nee, dacht ik, dat moeten we straks allemaal terug lopen… Er zat een raam tussen ons en hen en ze hoorden ons niet kloppen. Ondertussen had mijn vriendin al kennis gemaakt met de twee kippen en een haan die achterin de bak zaten. Ze leken haar nogal interessant te vinden. Ik besloot het maar over me heen te laten komen.
Na zo’n 6 of 7 kilometer slingerend de weg naar beneden te hebben gevolgd, stopte de oude Griek bij een groot overdekt terras. We bedankten hem vriendelijk, de kippen werden weer rustig en wij liepen het terras op. Daar hebben we ieder een glas sinaasappelsap besteld, waarna we toch wel konden lachen om het misverstand. We vulden onze flesjes met water en toen moesten we maar weer terug lopen. Gelukkig wist de café-eigenaresse een doorsteek, alleen voor voetgangers…
Mevrouw van Aken
Deel met vrienden of reisgenoten
Deel met vrienden of reisgenoten
