Epiros, een reis door een prachtig gebied

We stappen uit het vliegtuig in Preveza en het regent, dit is al de tweede keer dat we nat worden vandaag, het gebeurde ook op het parkeerterrein van Schiphol. Bij het ophalen van de auto worden we nog uitgebreid gewaarschuwd voor gladheid, vooral in de bergen omdat het heeft geregend.

Dan gaan we op pad. Onze eerste stop is Nikopolis. Het ligt op nog geen 10 kilometer van het vliegveld. De stad is gesticht in het jaar 31 voor Christus, maar kende de belangrijkste bloeitijd in de Romeinse tijd van de eerste tot en met de derde eeuw van onze jaartelling. Er zijn mooie mozaïeken te zien , die stammen weer uit de Byzantijnse tijd, dus na de bloeitijd, het waren vloeren van basilieken. De hele site is groot, het moet een grote stad zijn geweest. De stad wordt nog volop gerestaureerd. Jammer dat het theater nu ook in de steigers staat.

Inmiddels is het wel droog, maar bewolkt en niet te warm. Het museum slaan we over, het ligt twee kilometer verder de andere kant op, achteraf jammer want het is net opnieuw ingericht. Maar we moeten 150 kilometer rijden naar onze eindbestemming en we hebben geen idee hoelang we hier over gaan doen.

Onze volgende bestemming is Dodoni, een orakel uit de oudheid. Onderweg stoppen we nog bij een dorpje voor wat inkopen, onze eerste frappé en een kleine lunch. De weg is mooi, we rijden langs een rivier. Het laatste stukje naar Dodoni rijden we over de nieuwe snelweg: de Egnatia. Dodoni ligt in een prachtige omgeving. Er is een mooi theater te zien en natuurlijk het orakel zelf. Het orakel was een plaats waar priesters voorspellingen deden die hen werden ingefluisterd door het ruisen van de bladeren van de heilige eik, het gorgelen van het bronwater van de heilige bron en het gezang van de duiven die boven de eik leefden. Er staat nog steeds een oude eik, de sfeer is heel bijzonder. Het orakel werd al gebruikt in het jaar 2000 voor Christus, dus al veertig eeuwen. Het is ook het oudste orakel van Griekenland. Het theater stamt uit de derde eeuw voor Christus.

Inmiddels is het wel stralend zonnig weer. Het voelt helemaal niet als op de eerste dag onderweg naar onze accommodatie. Het voelt als een vakantiedag. Op dit moment voelen we helemaal niet dat we midden in de nacht naar Schiphol zijn vertrokken.

Rond vier uur komen we aan op onze eindbestemming voor vandaag, het dorpje Ano Pedina in het Zagoria gebied. We worden hartelijk ontvangen in het hotel en de kamer is erg mooi. We krijgen een boekje van een van de eigenaren om tijdens ons verblijf te gebruiken met veel informatie over de streek en mooie foto’s. Na een drankje gaan we het dorpje bekijken, het is mooi en heeft een heerlijke relaxte sfeer, bij Dodoni hoorden we al de bellen van de schaapskuddes, maar hier zien we ook de eerste kudde. S ’avonds genieten we van een heerlijke maaltijd in het hotel. Het voorgerecht vermeld ik nog even: een omelet met paddenstoelen uit de streek. Heerlijk. Er staat een grote computer in het restaurant en de eigenaar laat ons beelden zien van het paddenstoelen zoeken en plukken, er is in deze streek een seizoen voor paddenstoelen in juni en een seizoen in de herfst. We hebben genoten van onze eerste , lange dag.

Het weer is nog steeds een beetje onstabiel en het gaat vandaag niet heel erg warm worden. Dat komt goed uit want we willen een wandeling gaan maken van ongeveer tien kilometer. Ik had deze wandeling thuis op internet gevonden , uitgeprint en meegenomen. Maar niet gedacht dat we de wandeling ook daadwerkelijk zouden gaan maken, het is tenslotte eind juni, ik had verwacht dat het te warm zou zijn. We rijden naar het plaatsje Koukoli, een mooi plaatsje en weer totaal anders dan Ano Pedina.

Er zijn twee tavernes in het leuke dorpje, maar een koffie zit er niet in, ze zijn allebei nog gesloten. We beginnen aan onze wandeling en raken binnen een kwartier de weg al kwijt. Ja, we wisten dat de paden niet altijd goed bewegwijzerd zouden zijn. Daarom hebben we in Nederland een hele gedetailleerde kaart van het gebied gekocht. Achteraf blijkt dat dit de enige keer zal zijn dat de route niet duidelijk is.

Omdat we de kaart hebben, weten we dat we een stukje om kunnen lopen via de asfaltweg. Vanaf daar is het weer helemaal duidelijk. We zien een schildpad in het wild. We dalen af via de Koukoli trappen. De Koukoli trappen zijn onderdeel van een oud ezels pad. Deze paden zijn vaak al honderden jaren oud. We dalen af naar de rivier, die jammer genoeg droogstaat in dit jaargetijde. Jammer dan was de natuur nog mooier geweest. We zien overal wilde bloemen, ook dat hadden we niet verwacht eind juni en even later zien we onze eerste stenen boogbrug.

We lopen een stukje terug verder langs de droge rivier richting het dorpje Kipoi, maar voor we daar arriveren komen we bij de tweede stenen brug. Daar zien we twee andere bezoekers, toevallig ook Nederlanders en ook enthousiast over de schoonheid van het gebied. Daarna volgt het zwaarste gedeelte , we moeten een stukje heel steil klimmen, maar we worden beloond voor het harde werken want het we komen bij de beroemdste brug van het gebied, de brug die uit drie bogen bestaat bij het plaatsje Kipoi, we gaan over de brug en dat is het tijd voor een hapje en een drankje in Kipoi. Dat doen we in een hotel, het dorpje willen we ook zien, maar dat is nog een stukje klimmen, we komen er vast nog wel later met de auto langs. We beginnen aan de terugweg via een andere route, met nog een mooie brug, veel bloemen en dan komen we weer uit in Koukoli, waar de twee tavernes nu wel open zijn, maar wij gaan verder met de auto naar Monodendri. Vlakbij Monodendri is een uitkijkpunt (Oxia) waar je een heel mooi uitzicht hebt over de Vikos-kloof.

De Vikos-kloof is meer dan twintig kilometer lang en op sommige plaatsen 1600 meter diep, het is één van de diepste kloven ter wereld. Het begint alleen wel te regenen, gelukkig maar een buitje. Bij de parkeerplaats aangekomen staat er een ezel. Die begint de druppels van onze ramen af te likken zodra we gestopt zijn. Heel grappig. Het is nog een klein stukje lopen naar het uitzichtpunt en dan zien we de spectaculaire kloof. Ondanks dat het nog bewolkt is zijn we diep onder de indruk, wat ontzettend mooi en hoe diep.

Op de terugweg naar Monodendri komen er plotseling twee honden luid blaffend recht voor de auto gesprongen. Ze willen dat we stoppen, maar waarom? We zien het al er komen schapen en geiten de weg opgeklommen. Wanneer ze allemaal op één weghelft zijn kunnen we er voorzichtig langs, het is een grote kudde. Gelukkig is er ook een herder bij, als het aan de honden had gelegen mochten we niet verder.

Dan bezoeken we het mooie dorpje Monodendri, met weer een schattig plein en twee oude kerkjes. Dan is het tijd om weer terug te gaan naar ons leuke hotel. We eten weer in het hotel, het was gisteren zo lekker. Vandaag weer , het toetje is heel bijzonder: gekonfijte zoete paddenstoel met Griekse yoghurt. We zijn er pas twee dagen, maar we hebben zoveel gezien en gedaan dat het al veel langer lijkt. Jammer dat we morgen vertrekken naar onze volgende accommodatie.

Vandaag belooft het weer een leuke dag te worden. Wel jammer dat we vertrekken uit Ano Pedina. We rijden naar het dorpje Kapesovo, daar begint namelijk het bekendste ezels pad van de hele streek. Het is al aangelegd in de veertiende eeuw en was tot in de jaren zeventig van de vorige eeuw de enige verbinding met het dorpje Vradeto. Ook hier groeien overal weer wilde bloemen, zelfs nog meer dan bij Koukoli. Wanneer we omhoog kijken zien het pad zigzaggend de steile helling opgaan. Kunnen we dat wel ? Het ziet er heel steil uit. Maar het valt mee, het is voortdurend klimmen maar het pad is niet zo steil als het er van een afstand uitziet. De uitzichten naar beneden zijn wederom prachtig. Na een uurtje komen we boven aan. Het dorpje is vrijwel verlaten, er is een taveerne die vandaag gesloten is . We rusten uit op het kerkpleintje. We willen nog verder lopen, via Vradeto loopt er een pad naar Beloi ook weer een uitzichtpunt over de Vikos-kloof is, precies tegenover Oxia waar we gisteren waren.

Het is een makkelijk pad, hier komen we meer mensen tegen, op de Vradeto steps waren we echt de enige mensen. Ook hier bloeien weer volop bloemen. Het uitzicht op de Vikos-kloof is ook weer prachtig en toch ook weer anders dan gisteren. We lopen weer terug naar Vradeto, er is een hotelletje waar je wat kunt drinken en eten, dat hebben we wel verdiend.

Tijdens de lunch begint het weer te regenen, perfecte timing eigenlijk. Zodra het weer droog is beginnen we aan onze afdaling naar beneden via de Vradeto steps. In zo’n mooie omgeving is het geen straf om dezelfde weg heen en terug te lopen. Wanneer we een klein uurtje later weer bij de auto zijn wordt het tijd om richting Papingo te rijden. Een bezoekje aan Kipoi zit er niet meer in. Wel komen we weer langs Koukoli waar we nog even een terrasje pakken. Dan verder naar Papingo, het landschap is mooi, de wegen zijn prima. Papingo ligt tegen het Tymphe massief echt heel indrukwekkend. We vonden het zo jammer om weg te gaan uit Ano Pedina, maar dit hotel is ook heel leuk en we worden net zo vriendelijk en gastvrij ontvangen. Door Kaliopi, een oud vrouwtje , het hotel is naar haar vernoemd. Hoe wel ze geen Engels spreekt, lukt het haar prima om ons alles uit te leggen.

Het hotel heeft een prachtige grote tuin en daar drinken een heerlijk koel biertje. Daarna gaan we het leuke dorpje bekijken. Overal huisjes in dezelfde stijl en mooie oude steegjes. En natuurlijk weer een plataan. Ook in dit hotel blijven we eten, heerlijke verse gegrilde forel. Met wijn uit het dorp, die eerst een beetje vreemd, maar dan toch heel lekker smaakt. Kaliopi komt nog even een borrel met ons drinken. En na nog een avondwandeling door het dorpje eindigt onze derde dag in Zagoria.

We worden wakker en het weer ziet er helemaal niet goed uit vandaag, zwaar bewolkt. We gaan op pad en zien wel of onze plannen voor vandaag allemaal gaan slagen. We rijden eerst naar het dorpje Vikos. Vanuit Vikos is het mogelijk om af te dalen in de kloof, helemaal tot aan de rivier. Dit kan natuurlijk op meerdere plaatsen, maar hier is het relatief eenvoudig, in ongeveer drie kwartier kun je beneden zijn. We beginnen aan onze afdaling met een mooi uitzicht op de rivier, het uitzicht verandert na iedere bocht. Het wordt wel steeds donkerder en zwaarder bewolkt, na veertig minuten besluiten we toch om te keren, we weten zeker dat het gaat regenen en even later begint de regen ook. Onderweg komen we een Israëlisch stel tegen, zij willen ondanks de regen naar beneden en gaan schuilen onder een boom. We zijn bijna boven, het gaat nu ook onweren en echt hard regenen.

Boven aangekomen schuilen we onder een soort bushokje. We maken ons wel een beetje zorgen over de Israëliërs, het onweer is nu dichtbij en zij zijn nog in de kloof. Wanneer de regen even wat minder wordt lopen we snel naar een hotel met een barretje, een paar meter verderop. De stroom is daar uitgevallen, dus geen koffie, maar cola. Inmiddels stortregent het echt, het licht gaat weer aan, dus ook koffie. Na ruim een uur wordt het eindelijk lichter en kunnen we naar de auto lopen op het dorpsplein. De kleine Fiat die bij het begin van de wandeling stond geparkeerd is ook weg. Wij vermoeden dat dat de auto van de Israëliërs is, dus waarschijnlijk zijn ze veilig uit de kloof gekomen, alleen wel doorweekt.

We besluiten naar het dorpje Aristi te gaan voor een lunch. In de taverne zijn Grieken druk aan het discussiëren over het aankomende referendum en het uitblijven van een akkoord met de EU. Gelukkig klaart het buiten echt op. In het boekje over de streek wat we in Ano Pedina hebben gekregen heb ik een hele leuke tip gevonden voor een mooie wandeling. Iets voorbij Aristi is een stenen brug, een beetje eng om er over heen rijden, er is één rijbaan, wanneer je naar boven rijdt zie je niet of er een tegenligger aankomt. Bij de brug is een parkeerplaats en even verderop loopt een heel mooi pad langs de Vodomatis rivier, dezelfde rivier die ook door de kloof loopt. Het is hier heel erg mooi de rivier stroomt hier snel, je kunt hier ook raften. Maar niet vandaag. We kunnen niet de hele wandeling doen, dat is in totaal vijf uur, tweeënhalf uur heen en dan weer terug. Een uur heen en dan weer terug lijkt ons een goed plan. We genieten hier van de mooie, hele groene natuur, bijzonder is ook de mist die af en toe boven de rivier hangt, dat komt door de eerdere regenbui.

Het is hier weer heel anders dan de landschappen tijdens onze eerdere wandelingen. Na de wandeling keren we weer terug naar Papingo. Wij slapen in Megalo Papingo, maar er is ook nog een Micro Papingo, daar gaan we nog even kijken. Het is ook een heel mooi dorpje, je krijgt hier een einde van de wereld gevoel. De weg eindigt hier. Na Micro Papingo zijn er alleen nog bergen. Tussen Megalo en Micro Papingo liggen een soort natuurlijke zwembaden uitgesleten door een rivier. Daar stoppen we nog even. Niet om te zwemmen, het water staat te laag en het is te koud.

Dan terug naar het hotel, waar we in de avond weer lekker eten, na het eten nog het dorpje in voor een afzakkertje en zo is weer een mooie dag ten einde gekomen.

Helaas we moeten vertrekken uit het Zagoria gebied, de tijd is omgevlogen, er is nog zoveel te zien en te doen hier, hopelijk keren we hier ooit nog terug. We stoppen nog even bij het klooster Panayia Spiliotisa, het ligt in het bos vlakbij de rivier Vodomatis waar we gisteren ook waren.

We komen eerst op de snelweg , maar verlaten die zo snel mogelijk om via de oude weg te rijden. Die valt eerlijk gezegd een beetje tegen, de omgeving is niet echt heel mooi, of we zijn te verwend de afgelopen dagen. Er liggen ook heel veel losse stenen op de weg die je steeds moet ontwijken. Dus de snelweg blijven volgen was een beter plan geweest. In het stadje vinden we al snel het hotel. Ook hier weer een hele hartelijke ontvangst bij het inchecken. We hebben nog tijd om het stadje te bekijken, het is ook heel mooi. Wel wennen, want hier staan meerdere touringcars geparkeerd in het centrum en er zijn souvenirwinkels. Metsovo heeft een mooi dorpsplein, met een perfect terras voor een lekker biertje. Leuk detail is dat je daar kleine stukjes Moussaka en omeletrolletjes met dille bij je drankje geserveerd krijgt. Leuk is ook dat alle moeders met kinderen in de avond op het grasveld onder de grote platanen samenkomen. De kinderen spelen en de moeders nemen de dag door.

Het avondeten is wat minder gezellig. De taverne ziet er leuk uit, maar we voelen ons niet welkom. Wanneer we nog bezig zijn met onze maaltijd worden alle andere tafels leeggehaald, stoelen worden opgestapeld. Het is duidelijk, ze zijn blij wanneer we vertrekken terwijl het nog niet eens negen uur is. Wanneer we een kwartiertje later voorbij lopen is alles pikdonker en iedereen vertrokken. Morgen eerst maar even op Tripadvisor kijken voor we een restaurant binnengaan.

Het klooster is gesloten maar heeft ook aan de buitenkant een fresco. Het is niet meer bewoond, het is een leuke laatste stop in het Zagoria gebied. Hoewel laatste stop, we moeten deze keer regelmatig stoppen voorwild blaffende honden die voor onze auto springen. Er zijn toch geen schapen nu, je moet er niet aandenken om een hond aan te rijden dus voorzichtig maar. We komen al snel op de hoofdweg naar Ioannina, daar zijn geen honden. Het duurt even voordat we een parkeerplaats vinden in Ioannina, dat komt ook doordat het totaal niet toeristisch is en dus staat de ingang van een parkeergarage alleen aangegeven in het Grieks en dan mis je wel eens een ingang. Maar natuurlijk lukt het uiteindelijk. De stad is gezellig met veel volle terrassen en overal barretjes. We drinken een lekkere frappé en gaan dan op zoek naar de burcht. Hier heerst een aangename rust er zijn nog veel overblijfselen uit de tijd van de Turkse overheerser. We bezoeken eerst de Aslan Pasha Moskee. Een mooi gebouw, binnen is het etnografische museum van de stad gevestigd. Klederdrachten uit de Epirus worden afgewisseld door meubels, wapens en bezittingen van de Joodse gemeenschap uit Ioannina. Het gebouw zelf is van binnen ook erg de moeite waard. Vanaf de burcht heb je een heel mooi uitzicht over het meer van Ioannina. We lopen naar de andere kant van de burcht, daar zijn ook nog moskeeën. We twijfelen nog even of we naar het Byzantijnse museum willen gaan, maar besluiten dat we in de middag liever naar het archeologisch museum willen. Maar eerst nog een lekkere lunch op een mooi terras op het terrein van de Akropolis. Dan naar het archeologisch museum, maar daar aangekomen blijkt het maar tot drie uur open te zijn en het is al later. Ja, dat zijn de gevolgen van de bezuinigingen.

Leuk is ook nog een boottochtje naar het eiland in het meer, maar ook daar is het nu te laat voor. We weten immers niet hoe lang het duurt voordat we in Metsovo zijn, dus we besluiten de stad te verlaten. Maar we hebben wel een positieve indruk. Weer een reden voor nog een bezoek aan deze streek.

We zijn echt heel benieuwd. Foto’s hebben we al vaak gezien, maar hoe is het werkelijk ? Onderweg zien we ineens in de verte hoge rotsen opduiken in een verder vrij vlak landschap. Dat zullen vast de rosten van de kloosters zijn, van deze afstand is nog geen bebouwing te zien. Maar uiteindelijk komen in het gebied van de kloosters, de uitzichten zijn spectaculair. We stoppen bij Rousanou, het tweede klooster op onze route. Het is een nonnenklooster. Klein maar erg mooi, het begint al bij de prachtige tuin. Het kerkje is van binnen helemaal beschilderd met fresco’s uit de 16e eeuw. Eigenlijk kun je alleen het kerkje bezoeken, de rest van het klooster is niet toegankelijk, het wordt nog bewoond.

Dan op naar het grootste klooster oftewel Megalo Meteora. Dit is ook het eerste klooster wat hier gesticht werd. Dat was in de 14e eeuw. Door een monnik van de berg Athos. Net voor de ingang komen we eerst bij een grot waar de stichter woonde. In dit klooster is echt veel te zien. Een keuken, wijnopslag, een sacristie waar botten en schedels worden bewaard van voormalige bewoners, een mooi museum in de voormalige slaapzaal, daaronder is nog een verdieping met allerlei voorwerpen, waaronder een heel mooi doek uit het verleden van het klooster. In dit gedeelte is het heerlijk rustig. De groepsrondleidingen komen hier waarschijnlijk niet. Er is een mooi uitzichtplateau waar je een mooi zicht hebt op het nabij gelegen Varlaam klooster.

Er is ook een hele mooie binnenplaats en tot slot een kerk van binnen weer compleet beschilderd, erg mooi. In de kerk is het erg druk, je moet even wachten voor je alles kunt bekijken. In vroegere tijden waren er geen trappen naar de kloosters, ze waren alleen te bereiken via touwladders en hijskatrollen. Ondertussen is de temperatuur flink opgelopen en het lijkt of het steeds drukker wordt.

We gaan kijken naar het Varlaam klooster dat ligt naast Megalo Meteoro. Volgens onze informatie is het op donderdag en vrijdag gesloten, maar er lopen toch veel mensen rond. En inderdaad, het is wel geopend.

In het Varlaam kun je eigenlijk alleen de kerk bezichtigen, in een andere ruimte is een vrij grote souvenirwinkel. De kerk is wederom prachtig beschilderd en heeft ook een mooie koepel. We vinden dat we nu genoeg kloosters van binnen hebben gezien voor vandaag. We rijden terug naar Kalambaka, we komen ook weer langs Rousanou waar het nu veel drukker is vergeleken met vanochtend. In Kalambaka is het tijd voor een drankje en een tosti op een heerlijk terras. Verder lijkt het ons niet echt een bijzonder plaatsje, dus tijd om terug te keren naar Metsovo. Alleen het laatste stuk kan via de snelweg, die willen we nu vermijden zodat we over de beroemde Katara pas kunnen rijden. De Katara pas was tot voor enkele jaren de toegangspoort tot het oosten van Griekenland. Maar dat mislukt, we hadden niet de borden Metsovo moeten volgen, maar naar een andere kleinere plaats. Nu komen we toch weer op de snelweg.

Terug in Metsovo willen we nog wandelen naar een gerestaureerde watermolen, beneden bij de rivier. De hoteleigenaar legt ons uit hoe we moeten lopen, het lijkt heel makkelijk, maar wij vinden het niet. We geven de moed op, tijd voor een terras, het is een steile klim terug naar boven en het is warm.

Geeft niet, dan gaat dat koele drankje extra lekker smaken. En deze keer is het avondeten wel weer heel erg leuk. We komen bij een restaurant waar we heel hartelijk worden ontvangen, wat een verschil met gisteren. Ik probeer een lokale specialiteit: geitensoep. Het is heel lekker. Als nagerecht krijgen we zelf gemaakt ijs, heerlijk, eigenlijk een soort semi-freddo. Wanneer we vertrekken krijgen we ook nog een zelf gebrande CD mee, met Griekse muziek, erg lief.

Wat zullen we vandaag gaan doen, de rest van Ioannina bekijken? Dus naar het eilandje op het meer en het archeologisch museum? Er is ook nog een heel gezellig plein aan het meer, daar ben ik in 1993 geweest. Maar we denken dat we dan de hele dag bezig zijn in Ioannina en we hebben ook zin in het strand en willen daarnaast ook naar het Nekromantion , dat is een dodenorakel uit de oudheid.

We beslissen dat Ioannina voor een andere vakantie is en rijden naar het Nekromantion. Het ligt in een klein dorpje, niet ver van de kust en de monding van de rivier Acheron. Er zijn ook moerassen in de buurt. Daardoor waren er ondergrondse geluiden en zo is het orakel ontstaan. De priesters konden communiceren met de overledene dierbaren van de bezoekers. In de Griekse mythologie was de rivier Acheron de rivier die naar Hades leidde, de Griekse onderwereld waar je na je dood naar toeging. Het orakel bestond al in de 8e eeuw voor Christus, de overblijfselen die je nu ziet zijn uit de 3e eeuw voor Christus.

Nu we dit gezien hebben willen ook nog naar de bronnen van de Acheron, die zijn hier niet ver vandaan. We rijden er naar toe via kleine binnen weggetjes. Bij de rivier stoppen we op de parkeerplaats en worden meteen belaagd door kanoverhuurders. Leuk maar we willen nu alleen even kijken.

We wandelen een kwartiertje langs de rivier en zien overal bronnen, op een gegeven moment kun je alleen nog verder door de rivier, ook leuk maar daar zijn we nu niet op gekleed. Ik herinner me nu dat ik hier eerder ben geweest in 1993, ik wist dat ik toen door een rivier had gelopen en gezwommen , maar niet meer dat het hier was, nu herken ik het weer. We lopen terug en nu is het dan echt tijd voor Parga. Ons hotelletje ligt midden in het oude centrum, de naam is Hotel Tourist. We verwachten niet zoveel van een hotel met die naam, maar dat blijkt volkomen ten onrechte.

Onze kamer is heel mooi, het is een appartement met nog een kleine zitkamer erbij en een leuk eigen terras voor onze deur. We hebben nog tijd voor een paar uurtjes strand, heerlijk in de namiddagzon. En zo komt er een einde aan een fantastische hele afwisselende week. Gelukkig blijven we nog een weekje relaxen in het gezellige Parga.

Epiros 2015,
Mevrouw Verwimp

Heeft u ook zo genoten van dit bijzondere reisverhaal? Lees ook de andere reisverhalen.