Ezelspad

Voor onze eerste wandeling lieten we ons door een taxi afzetten in het dorpje Anthousa. Vanaf daar liepen we door het bos en de olijfgaarden terug naar Parga. Ruim zes jaar terug hadden we dit ook gedaan en we wilden graag de waterval in het bos nog een keer zien. Omdat ik dacht de route nog wel te weten liet ik de beschrijving in mijn rugzak. Onder mijn leiding liepen we daardoor verkeerd, met een boog precies om de waterval heen.

De volgende dag besloten we een andere wandelroute uit de beschrijving van Ross te proberen. Deze kenden we nog niet en ging vanuit Parga naar het kerkje van Agia Eleni. Er stond wel een waarschuwing bij: het pad er naartoe was af en toe steil en er konden losse stenen liggen. Een redelijke conditie was daarom vereist. We lieten ons niet afschrikken. Bovendien stond er dat de wandeling ongeveer een half uur in beslag nam. Dat moesten we kunnen, steil pad of niet. We zouden dit keer wel de beschrijving bij de hand houden.

Alles ging prima, tot we een bordje tegenkwamen dat aangaf dat het kerkje rechtsaf was. Volgens onze beschrijving moesten we eerst naar het einde van de straat en dan pas rechtsaf bij een Italiaans restaurant. We keken om ons heen. We stonden bij iets wat kon doorgaan voor een restaurant, maar het had een andere naam. Dit was toch vreemd. Waarom stond hier dat bordje naar rechts? Het zag eruit als een officieel wandelroutebordje. Terwijl we stonden te dubben of we zouden doorlopen of rechtsaf slaan klonk er een kreet vanaf de overkant van de weg. Een oud Grieks mevrouwtje begon druk naar ons te gebaren. Ze sloeg een kruis met haar handen en wees vervolgens in de richting die het bordje aangaf. We konden hieruit maar één ding opmaken: voor Agia Eleni moesten we rechtsaf.

Het pad waar we ons heen hadden laten sturen bleek een onvervalste kalderimi, oftewel ezelspad. Het was smal, steil en deels overwoekerd door planten en struiken. Overal lagen losse stenen waardoor uitglijden op de loer lag. We klauterden een eind naar boven, sommige stukken op handen en voeten. De twijfel sloeg toe of dit wel een goed idee was. Na 20 minuten klimmen was er in de verste verte nog geen kerkje te bekennen. In een olijfgaard namen we even pauze en overwogen onze opties: doorgaan of omkeren. We voelden er weinig voor om over losse stenen naar beneden te glibberen terwijl we misschien al vlakbij onze bestemming waren.

We klommen verder omhoog, maar nog steeds kwam er geen kerkje in zicht. Na een tijd hoorden we geluiden van machines en stuitten we vervolgens op bergen zand. De bouw van een huis was in volle gang. Maar hoe kwamen al die apparaten en bouwvakkers hier? Zeker niet via het ezelspaadje. Er moest ergens een weg in de buurt zijn. Ik liep vooruit om poolshoogte te nemen. Toen ik terug kwam met het nieuws dat we vlakbij een goed begaanbare weg zaten, drong dit niet meteen door tot mijn moeder. Ze lag half op het pad, haar armen onder de bebloede krassen van bramenstruiken, en gaf aan met geen mogelijkheid meer verder te kunnen. Met vereende krachten trokken we haar overeind zodat ze de verharde weg kon zien, op amper een paar meter afstand.

‘Dat is de weg!’ riep ze verbijsterd, gevolgd door een hartgrondige vloek en een verwensing aan het adres van een zeker bejaard Grieks mevrouwtje, beneden in Parga. Het filmpje dat mijn dochter met haar telefoon opnam van het tafereel is vanwege de krachttermen ongeschikt voor publicatie en blijft binnen de familie.

We realiseerden ons dat we niet de route hadden gelopen zoals in de beschrijving, maar een veel zwaardere. Ruim anderhalf uur hadden we onnodig een steil rotspad beklommen. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Het woord ‘ezelspad’ kreeg ineens een geheel nieuwe betekenis. Hoewel ik opgelucht was dat we het hadden overleefd zonder valpartijen en botbreuken, schaamde ik me tegelijkertijd dat ik mijn bejaarde moeder aan deze ontbering had blootgesteld. Gelukkig kon ze er al vrij snel om lachen.

Omdat we te uitgeput waren om de wandeling naar het kerkje te vervolgen liepen we over de verharde weg terug naar beneden. Deze was ook steil en lag vol met stenen maar voelde aan als een rode loper. Aan de boulevard ploften we neer op een terras om voorlopig niet meer overeind te komen. Ons oorspronkelijke idee, namelijk om een luie vakantie te houden, leek weer een stuk aantrekkelijker.

Uiteindelijk hebben we in de loop van de week beide wandelingen in de herkansing gedaan. De waterval bij Anthousa bleek alsnog onbereikbaar doordat het terrein afgesloten was met een hek. Jammer, maar ook de tweede keer was dit een prachtige tocht.

Het kerkje van Agia Eleni heb ik in mijn eentje bezichtigd. De ‘lichte’ route was namelijk ook flink aanpoten. Toen we onderweg een paar stoelen zagen staan tussen de bloemen en olijfbomen, hoefden mijn moeder en dochter niet lang na te denken. ‘Ga jij maar verder als je wilt, wij zitten hier prima. We zien de foto’s wel.’

En zo geschiedde.