Fawlty Towers in Kardamili
Als de hitte van de zomerdag verdwijnt, en de schemering invalt, is het tijd voor Het Vraagstuk van de Dag: waar gaan we eten? Slenterend door Kardamili worden de pro’s en contra’s van de diverse etablissementen besproken, en zo kan het gebeuren dat we uiteindelijk arriveren bij een kleine taverna (acht tafeltjes) aan zee. Het schoolbord vertelt ons dat we ook welkom zijn om op het dak te gaan zitten met een drankje, maar dan is het wel zelfbediening. Wij slaan het dakterras over, zoeken beneden een tafeltje uit (er zijn er nog twee vrij) en kijken vol verwachting uit naar wat de avond ons zal brengen.
Een bebaarde man zit druk te praten bij een van de andere tafeltjes, na een paar minuten merkt hij ons op en komt onze kant op. “Good evening” zegt hij, met een duidelijk grieks accent, “Where are you from?”. Wij antwoorden dat we uit Nederland komen. “Ah, Holland, Ajax yes?” is zijn antwoord. Nee, wij komen uit de buurt van Arnhem, Vitesse, Machlas. Of wij Baarn kennen?!? Nou, wij niet echt, hij heeft er blijkbaar kennisen wonen. Onze nieuwe vriend is de eigenaar van de taverna, en na een hele tijd gezellig kletsen vertrekt hij weer naar een ander tafeltje en babbelt opgewekt verder. Het is ondertussen een half uur verder, wij hebben nog geen menukaart, en ook de mensen aan de andere tafeltjes zitten allemaal wel op iets te wachten. Op een gegeven moment rent onze restauranthouder in volle vaart de straat uit. Nou, dat was het dan, denken we. Maar er blijkt ook nog een Albanese ober rond te lopen, die zwijgzaam ons tafeltje dekt en brood en water brengt. Opeens komt onze nieuwe vriend weer teruggerend, hij heeft blijkbaar thuis een ander T-shirt aangetrokken! We krijgen een handgeschreven menukaart in de hand gedrukt, en ondertussen babbelt hij weer met iedereen en schreeuwt ondertussen tegen de ober, die steeds norser gaat kijken.
Het blijkt dat onze gastheer behalve komiek ook de kok is, en hij rent aan een stuk door van het terras naar de keuken en terug. Ondertussen weet hij nog wel onze bestelling op te nemen, en we zijn benieuwd wat we zullen krijgen. We merken gauw dat als je iets krijgt, het verrukkelijk is, maar dat het niet zeker is dat je altijd krijgt wat je besteld hebt! De ober weet ondertussen ook niet meer wie wat besteld heeft, we zien hem bij voorbeeld vijf keer langskomen met dezelfde portie lokale worst, die niemand blijkbaar besteld heeft, en het hele gebeuren begint op onze lachspieren te werken. De avond begint aardig op een aflevering van een beroemde Britse comedyserie (met John Cleese en Andrew Sachs) te lijken!
Wij bestellen een salade, waarop we de eigenaar met een klein zaklampje in de pikdonkere tuin zien verdwijnen waar hij allerlei “onkruid” uit de plantenbakken trekt. In de keuken heeft hij deze avond hulp van een Georgische dame, die de rest van de week op zijn oude moeder past. Zij maakt de salade klaar, we hebben nog nooit zoiets lekkers geproefd. Er zitten alleen wel erg veel kappertjes op, volgens onze vriend was dat een vergissing van de Georgische mevrouw, ze haalde “capers” en “corn” door elkaar. Tja, dat kan iedereen overkomen, toch?. Hij rent weer met zijn zaklampje door de tuin, en komt terug met een schoteltje met mais, gewassen en gekookt! Krijg dat maar voor elkaar in je eigen tuin. Terwijl hij zo rondrent van terras, naar keuken, naar tuin, en weer richting terras, moet hij telkens over een lang elektriciteitssnoer springen. We zijn benieuwd hoe lang dat goed gaat, en inderdaad, na een tijdje horen we een harde klap, een paar Griekse woorden die niet voor herhaling vatbaar zijn, en gaan alle lantaarns uit en zien we geen hand voor ogen meer!
Aan een ander tafeltje zitten twee Italianen, die het hele gebeuren niet zo kunnen waarderen, en als ze na een tijdje alleen nog maar water en brood hebben gehad stappen ze op. Hun plek wordt al gauw ingenomen door een Israelisch echtpaar, en als dan de ober aan komt zetten met de bestelling van de twee weggelopen Italianen, roept het hele terras in koor: Neem het maar! Het is lekker, en je weet niet of je nog meer krijgt! We hebben allemaal de slappe lach. De ober snapt er nu helemaal niets meer van, en de blik op zijn gezicht spreekt boekdelen. Beduusd zet hij de schotels op tafel, en vertrekt weer naar de keuken.
Even later, terwijl alle gasten nog de grootste pret hebben om het hele spektakel, komt de gastheer er weer aan, schuift gezellig bij de Israelische gasten aan tafel, om de bestelling van de drank op te nemen. DeRetsina moet het worden volgens hem, maar ja, het echtpaar heeft het nog nooit gedronken. Het is lekker hoor, roepen wij, en een jonge Amerikaan met zijn Italiaanse vriendin, die aan een ander tafeltje zitten, bieden hen een glas aan uit hun fles. We zijn het er allemaal volmondig over eens dat dit de lekkerste Retsina is die we ooit gedronken worden, en de eigenaar vertelt zijn Israelische gasten dat de Hollanders de Retsina aanbieden! Wij vinden ondertussen alles best. De avond verloopt heel plezier, het eten is heerlijk, een oudere Griekse heer aan een ander tafeltje staat op en begint te dansen.
Dan wordt het tijd om af te rekenen, en onze vriend komt er gezellig bij zitten. Hoeveel schotels hebben jullie gehad, vraagt hij. Tja, het aantal schotels dat we daadwerkelijk gehad hebben, klopt natuurlijk niet met het aantal dat we besteld hadden, maar we komen er samen wel uit. De drank hoeven we niet af te rekenen (de Retsina van onze nieuwe Israelische vrienden ook niet), dat komt allemaal van “Him”, zegt hij, terwijl hij naar de hemel wijst. En dan moet er nog een drankje gedronken worden, eigenhandig gestookt door onze Griekse vriend. Hij komt aanrennen met een grote weckpot vol met alchohol en groene bladeren, volgens ons van een citroengeranium. We staan samen met onze Griekse, Amerikaanse, Italiaanse en Israelische vrienden in een kring, bespreken onze gezamenlijke strategie voor wereldvrede, en beklinken onze eeuwige vriendschap met een glaasje zelfgestookte “geraniumjenever”.
Het leven is goed. Morgen gaan we daar weer eten.
Fred, Kitty en Thijs Hendriks
Heveadorp
Deel met vrienden of reisgenoten
Deel met vrienden of reisgenoten
