Een gordijn uit Griekenland

En nu was het zover. Dus na aankomst en na het bord met visjes bij de haven en enigszins rozig door het geluk en de retsina ging ik op zoek naar een gordijnenwinkel in het dorp (Agia Effimia). Eerst een winkeltje in met potten en aluminium pannen en koperen koffiekannetjes. Mijn Grieks was niet toereikend om het duidelijk te maken, maar ze kwamen met een komfoortje. Wel met driehoekige gaatjes. De winkel met handdoeken, jurken en dameslingerie leverde ook niet meer op dan een onderbroek, wel met kant. Met een tas vol brood, olijven ,feta en taramosalata sjokte ik door de veel te hete middagzon naar het appartement. Bij een geel geverfd huisje stond een oude vrouw, misschien wel net zo oud als ik, gekleed in een zwarte jurk, zwarte kousen en op platte pantoffels. Ze sloot net de fel groene luiken waarachter ik nog een glimp van dat soort gordijntjes zag waar ik zo naar op zoek was. Toen ik er op wees met veel 'kala kala' deed ze wat bozig en weerde mij af met 'ochi ochi' en riep door de openstaande voordeur iets naar binnen. Een jonge man met een enorme behaarde blote bruine buik keek om de hoek en zei in redelijk verstaanbaar Engels dat zijn grootmoeder de gordijnen niet wilde verkopen, en het huisje ook niet! Ik kon de man en zijn oma geruststellen dat ik beide niet van plan was , maar misschien wisten zij wel hoe ik aan zulke bewerkte gordijnen kon komen. Het duurde even voordat de vraag vertaald en verwerkt was maar toen werd het mij duidelijk dat ik bij Daphne moest zijn. Ik kon haar huis, 'no shop, no shop' vinden naast de kerk. Een lichtblauw huis met een witte deur. De kerk lag boven het dorp en het flesje Malamatina stond een klim omhoog niet toe. Morgen, aurio.

De volgende dag vond ik inderdaad het lichtblauwe huis naast het gesloten hek van het kerkje. Een mooi hoog hek dat gesierd werd door een koperen dubbelkoppige adelaar. Achter het hek op het pleintje stond een wit marmeren buste van een pappas met een volle baard. De deur van het lichtblauwe huis stond open en binnen zag ik een jonge vrouw achter een grote naaimachine. Een roze kanarie in een kooitje zong mee met het gezoem van de elektrische Bernina. Op planken lagen stapels lakens, handdoeken èn mijn gordijnen. Daphne sprak geen Engels maar sprak in haar telefoon en maakte me duidelijk dat ik moest wachten. Binnen vijf minuten kwam haar dochter Barbara die heel goed Engels sprak. Barbara was een prachtig gelukte kopie van haar moeder, met net zo'n innemende lach en met een nog mooiere zwarte vlecht. Stoffen werden op de werktafel opzij geschoven en moeder en dochter bogen zich over mijn 'idee-ontwerp' met afmetingen. ‘Twee meter lang en 70 cm. breed. Zou dat lukken, ik blijf hier een week’. Groot overleg op een fluisterende toon. De kanarie viel stil en hipte van zijn stokje naar het zaadbakje. Er ging een streep door mijn tekening en Daphne tekende iets nieuws. Ze pakte ook twee kant en klare gordijnen en Barbara vertelde dat met knip en naaiwerk stroken eraf en eraan gingen. Zelfs kwastjes konden eronder aan. De geknipte guirlandes waren mooi afgewerkt. Ik liet een foto zien van onze hoge Hollandse deur en de dames waren verrukt van de mooie plek voor het gordijn. Over twee dagen zou het klaar kunnen zijn en over de prijs waren we het ook snel eens. Helemaal content met mijn huishoudelijke actie daalde ik af naar de haven, zwaaide enigszins lichtzinnig naar de marmeren pappas achter de adelaars en verheugde me op een Griekse koffie met wat amandelkoekjes.

Twee dagen later, in de wat minder warme late middag, liep ik weer naar boven, groette beleefd de stenen patriarch en vond Daphne achter haar machine. De kanarie deed het ook weer. Daphne lachte bescheiden en belde Barbara die nog sneller dan de vorige keer aan kwam vliegen. Een pakje werd van de plank genomen en normaal bij een onthulling wordt een doek weggetrokken maar nu kwam het doek te voorschijn bij het openen van het pak. Ik merkte dat Daphne en Barbara gespannen mijn reactie afwachtten. Prachtig waren de bewerkte gaatjes, de patronen en de onderkant met driehoekjes en kwastjes. Ik zou een stukje Griekenland achter het glas van mijn voordeur krijgen. Ik beloofde een foto te maken als het gordijn hing en die naar Daphne op te sturen. Ik rekende af, nam afscheid alsof we elkaar al jaren kenden en liep met het pakketje onder mijn arm de weg af naar beneden. Zag ik nou echt dat de stenen buste een vriendelijke knipoog gaf?