Kind kwijt in Pilion

Het is inmiddels een traditie dat ik (45) in de meivakantie naar Griekenland ga, met mijn moeder (74) en dochter (7). En altijd maken we rare, leuke, bijzondere dingen mee. Bijvoorbeeld dit voorjaar, toen we heel even mijn dochter kwijt waren in een bergdorp in Pilion. Op zich is dit nog niet zo opmerkelijk. Ik verlies haar wel vaker uit het oog, en vind haar gelukkig altijd weer terug. Wat dit keer anders maakt, is dat we eigenlijk nog steeds niet weten hoe het is gebeurd. Mijn dochter houdt het erop dat ze even onzichtbaar is geweest. Oordeel zelf.

We waren in het dorp Milies, waar we vanaf het dorpsplein naar beneden liepen naar het treinstationnetje. Daar zouden we wachten tot het dieseltreintje, waarmee we ’s ochtends naar het dorp waren gekomen, weer zou vertrekken. We wilden namelijk een wandeling maken die gedeeltelijk over het treinspoor liep. Het leek ons wel zo veilig als we dan niet voor de trein hoefden weg te springen. foto 1 - wegwijzer in Milies. Zo liepen we over een smal stenen pad naar beneden, mijn dochter vrolijk voorop. Naarmate we verder liepen, stonden er steeds minder huizen. Bij een klein huisje stopten we even om naar de geiten te kijken die net gevoerd werden. Bij een kerkje hielden we rechts aan waarna we op de asfaltweg uitkwamen. We waren bijna bij het stationnetje. Dat wil zeggen: mijn moeder en ik. Mijn dochter was nergens meer te bekennen. Ze was niet voor ons, niet achter ons. Ik riep haar naam. Geen reactie. Ik liep een stuk richting het station om te kijken of ze daar al heen was gegaan. Niks te zien. Waar was ze gebleven? Net liep ze nog voor ons!

We besloten dat mijn moeder naar het station ging voor het geval ze daar zou opduiken. Ik zou het pad een stuk terug lopen. Misschien dat ze bij het kerkje links had aangehouden en ons daardoor was kwijt geraakt. Ik liep terug, liep rond de kerk, riep haar naam diverse keren. Niks. Ik liep een stuk over de asfaltweg, riep weer haar naam. Weer niks. Een lichte paniek voelde ik opkomen. Waar kon ze toch zijn? Riep nogmaals haar naam, zo hard als ik kon. En toen, van heel ver leek het, een stemmetje: ‘Mama…mama!’. Het klonk alsof ze op zijn minst in een spelonk was gevallen of vast zat in een of ander struikgewas. Ik zette, ondanks toenemende hartkloppingen, een spurt in heuvelopwaarts, ondertussen roepend: ‘Waar ben je?! Waar ben je dan?!’ En nog een keer hoorde ik een paniekerig ‘Mama!’. En toen, net verstaanbaar, het verlossende woord: ‘Ik ben bij de geiten…’