Zoektocht naar Lappa

Wij gaan graag naar Griekenland, onder meer vanwege de opgravingen uit de antieke wereld. Dit jaar waren we op Kreta en logeerden bij Huize Artemis in Kalives. We wilden deze dag de opgraving van Lappa bezoeken.

's Morgens gingen we eerst de toerist uithangen. We hebben in Georgepouli wat gewinkeld, frappé gedronken en langs het meer van Kourna schildpadden gespot. ’s Middags gingen we richting Lappa. Onderweg zagen we de welbekende bruine bordjes die aangeven welke richting we moesten rijden. Helaas zagen we geen vervolgbodje meer en dus vonden we de opgraving niet. Ten einde raad gingen we in Argiopoulli een kafenion binnen en vroegen daar of iemand ons de weg kon wijzen naar Lappa. Nu is ons Grieks niet zodanig dat we een conversatie op kunnen zetten, maar met onze beperkte kennis van het Grieks én handen en voeten en wat Engels, wisten we na enige tijd dat we ons zouden moeten melden bij een avocadowinkel/ -fabriekje in schoonheidscrèmes en huidverzorgingsproductien. De baas van die winkel zou er meer van weten.

De eigenaar van de avocado onderneming zat in zijn kantoor, naast het winkeltje. Hij nam alle tijd voor ons. Ja hij kon ons helpen. De man -ik zou zeggen een 65+ er - nam alle tijd, pakte een kopietje met een plattegrond van de stapel stencils naast zijn bureau en begon te praten in afwisselend Grieks, Engels en Duits. Hierbij maakte hij verschillende aantekeningen op het blad. Wat bleek? Lappa was geen ruïne. Het was geen opgraving. Het was een dorpje dat uit hergebruikte materialen bestond. Circulair gebouwd zouden ze tegenwoordig zeggen.

Vanuit zijn winkel moesten we onder een toegangspoort het dorpje verder in door zeer smalle straatjes. Hier kon je eigenlijk alleen wandelen. Het leek of je op een soort binnenplein kwam met zijstraatjes. Enkele huizen waren bewoond, enkele werden gerenoveerd en sommige huizen waren bouwvallen. Een overeenkomst tussen al deze huizen was, dat de stenen uit de oude Griekse, Romeinse en Venetiaanse tijd waren hergebruikt, volgens oud-Grieks gebruik. Omdat er nog best veel over was uit de verschillende perioden, had men deze poorten en muren geïntegreerd in de huidige gebouwen, hetzij als ornament, hetzij als poort, muur of op een andere wijze nuttig gebruik. Het dorpje was eigenlijk één openluchtmuseum, maar je moet er wel eerst op geattendeerd worden. We zagen o.a. twee kerkjes (Panagia kerk en een kerkje gebouwd op de tempel van Dias) en heel veel hergebruikte delen van oude beschavingen.

Nadat we bijna twee uur hadden rondgedoold in dit stadje, besloten we weer naar ons startpunt te gaan en verslag te doen van waarlijk een hele mooie wandeling. We kochten er nog een fijne avocado-body-milk en spraken nog geruime tijd met de dochter Maria Manousaka, die het kaartje gemaakt had.