Liefdesverhaal Kythira

En zo geschiedde het:
Half juni 2017. Ik was aan het bijkomen van veel: een burn-out en een scheiding. De hoogste tijd voor mezelf, dacht ik zo. Griekenland is altijd al een favoriet land van mij geweest. Ik voel me daar thuis; ik leer zelfs de taal al, als een soort uit de hand gelopen hobby.

Ik woon in Arnhem, dus Wijchen – Ross Holidays’ thuisbasis – is niet ver weg. Ik reed erheen (een prachtig dorp, overigens!) en werd daarbinnen toevalligerwijs geholpen door niemand minder dan Stefanos Stefanou. Hij vroeg mij of ik naar een gezellige toeristische locatie wilde, of naar een heerlijk rustige. Ik luisterde naar mijn hart en antwoordde de tweede optie. “Kythira,” zei hij meteen daarna. Ik had erover gelezen, het leek me prachtig, en dus dacht ik meteen: Ja! Daar wil ik heen! Een half uur later stond ik buiten met een reis naar Kythira in mijn handen.

Eind juli ging ik erheen. Inderdaad: een prachtig eiland! En daar, volslagen onverwacht, zag ik haar. Ik nam een hapje en een drankje op een terrasje. Ze liep vanuit haar boekhandeltje naar de slager iets verderop. Wat een schitterende ogen, wat een moeiteloze sierlijkheid! Ik zat te lunchen, maar wist dat ik hier iets mee moest, dus toen ik klaar met eten was, begaf ik me naar haar winkel, maar toen bleek die al gesloten en de vogel al gevlogen; de Griekse siësta had mij verrast. Ik nam mij voor terug te komen om haar van dichtbij te kunnen zien.

Niet lang daarna liep ik haar kantoorboekhandeltje binnen. Ik had er sowieso een willen vinden, want ik wilde Griekse kinderboekjes scoren om mijn Grieks te oefenen. Er was niemand. Dus ik neusde rond. Toen sprong ze tevoorschijn. “Καλημέρα,” zei ze vrolijk. Samen met een dochtertje van een vriendin ging ze zwerfkatten voeren, de winkel uit. Ik bleef achter, betoverd, helaas ook erg verlegen. Toen ze terugkwam, vroeg ze me of ze me kende van vorig jaar. Ik moest dat helaas ontkennen, en daarna begon ons eerste gesprek, of eigenlijk een transactie. Ik koos een drietal kinderboekjes uit, zij zocht de prijzen op, ik vroeg het dochtertje in het Grieks hoe ze heette (Ειρήνη/Irene heette ze), haar kat rekte zich lui over de kassa uit, we rekenden af. Zwaar betoverd was ik, zwaar verlegen.

De dag erna moest ik terug naar huis. Maar ook al wist ik haar naam niet, de naam van haar winkeltje wist ik nog wel. Ik nam mij voor haar een brief te sturen. Ik moest haar laten weten hoe ze mij had doen voelen – ook al was ze hoogstwaarschijnlijk gelukkig getrouwd met een prachtige echtgenoot en prachtige kinderen. Waarom dan toch die brief? Ik ben een romanticus. En het kan geen kwaad wanneer de boodschap beleefd en discreet is.

Dus stuurde ik haar een brief. Aan “de moeder van Ειρήνη, dat ene boekhandeltje, dat ene dorp, Kythira, Griekenland”. Ik schreef hoe prachtig ik haar vond en hoe ze me had doen voelen. Ook schreef ik hoe ze daar verder niets mee hoefde, want ze was waarschijnlijk toch gelukkig getrouwd etcetera. En ik schreef dat de brief waarschijnlijk niet eens aan zou komen, aangezien ik haar naam niet eens wist. Ik verwachtte oprecht niet dat mijn brief uberhaupt ooit aan zou komen, laat staan dat ik een antwoord zou krijgen.

Maar toch was mijn brief, op een of andere manier, aangekomen! En kreeg ik een antwoord! Een mooi antwoord. Positief, dankbaar, informatief vooral. Ειρήνη was niet haar dochter (zoals ik had aangenomen), maar de dochter van een vriendin. Ze heette Ξένια, en ze vertelde me een beetje over zichzelf, en over haar aangename verrassing van mijn brief.

Ξένια...! Natuurlijk was ik verguld! In de spreekwoordelijke zevende hemel! De meest prachtige vrouw die ik ooit had gezien – en dan ook nog afkomstig uit het meest prachtige land – had mij terug geschreven!!! Achteraf beschouwd was ik al verliefd vanaf het eerste moment dat ik haar zag, maar dat wist ik toen nog niet. Ik schreef haar een brief terug – in mijn beste Grieks en Engels – een meer persoonlijke brief, aangemoedigd door het feit dat zij mijn brief daadwerkelijk had beantwoord. De exacte datum herinner ik mij niet, wel de totale verbazing, de tomeloze blijdschap, de heerlijke hartkloppingen. Het was prachtig! Op zichzelf was het al prachtig, maar ik had in de laatste jaren zoveel rottige dingen meegemaakt dat dit – deze mooie, pure communicatie met deze onwaarschijnlijk schitterende Griekse schoonheid – voelde als iets wat ik misschien gewoon wel had verdiend… Iets exotisch. Iets romantisch. Iets moois. Iets echts.

We bleven schrijven. Papier. Vele pagina’s per brief. In het Engels, in het Grieks. Steeds mooier, steeds persoonlijker, steeds vrijer, steeds blijer. Er groeide iets. Een connectie, een draad tussen Griekenland en Gelderland, tussen Ποταμός en Elderveld, een sterkere en sterkere band.

In januari begonnen we – vanwege de groeiende behoefte sneller te kunnen communiceren – te e-mailen. En al snel daarna stelde ze voor misschien daadwerkelijk te bellen. Nummers werden uitgewisseld. Maar ik was niet alleen zwaar betoverd, maar ook nog altijd zwaar verlegen. Elkaar bellen wordt toch wel ineens heel erg echt, vreesde ik. Aan de andere kant: elkaar bellen wordt ineens heel erg echt, juichde ik. Dus sprong ik van mijn twijfelstoel en belde ik haar. Het gesprek begon met een misverstand – “Παρακαλώ?” vroeg ze, want ze had geen flauw idee wie haar belde, een nummer uit Frankrijk of zo? – maar daarna was er binnen de korste tijd de klik. We spraken elkaar ruim een uur. Het begon nerveus, maar werd al snel vanzelfsprekend gemakkelijk. Liefde. Echt: liefde!

Vanaf toen belden we iedere dag met elkaar. Urenlang vaak. Prachtig. Romantisch. We werden verliefd op elkaars stemmen. We begonnen te verlangen naar elkaars aanwezigheid.
Ik boekte mijn tweede reis naar Kythira: van 3 tot 10 mei dit jaar. Maar dat was niet snel genoeg. We moesten elkaar zien!!! En Ξένια kwam snel. Half maart haalde ik haar op van Schiphol – een ontmoeting met een roos en een sluimerende/smeulende onzekerheid – en we hadden een aantal sublieme dagen samen. De verliefdheid in onze brieven en stemmen werd bevestigd. Samen waren wij. De nabijheid en vriendschap en liefde van onze brieven waren net zo waar in het echte leven. Onze eerste zoenen waren verrassend allesomvattend.

Ook toen ik een maand later met mijn school naar Griekenland ging, hadden we beloofd elkaar te treffen in Athene. Donderdagavond aten we met alle leerlingen en collega’s in een restaurant waar Ξένια mij zou ontmoeten. Ze berichtte me dat ze eraan kwam, dat ik haar buiten kon opwachten. Meisjes (leerlingen) die blijkbaar wisten dat mijn vriendin eraan kwam, vroegen mij: “Meneer, bent u zenuwachtig?” Ik antwoordde waarheidsgetrouw: “Ja, maar op de goede manier,” en liep naar buiten om haar op te wachten. Een scène uit een romantische film: De Hollandse held staat buiten het restaurant van links naar rechts te kijken, halsreikend naar zijn Griekse heldin. Vanwaar zal zij komen? De held kijkt achter zich en ziet minimaal twaalf meisjesgezichten en hun handen verwrongen van dezelfde spanning; ook zij leven mee met deze romantiek. De held blijft halsreiken. En daar is ze. Zo schitterend als hij haar herinnerde. De omhelzing is zowel vanzelfsprekend als miraculeus. We zijn eindelijk weer samen! We gaan naar binnen. De scène is nog altijd niet voorbij, want binnen wacht ons een daverend applaus: 50 leerlingen en 5 collega’s klappen in hun handen wanneer wij naar binnen komen. Onvergetelijk! Na het eten gingen wij (Ξένια en ik) onze eigen weg en hadden we een schitterende nacht/dag in Athene voordat ik me weer bij mijn collega’s en leerlingen moest voegen voor de reis naar Nederland en Ξένια terugging naar huis.
Nauwelijks twee weken later ging ik – in de meivakantie – naar Kythira met Ross Holidays om weer bij Ξένια te zijn: Een perfecte week, samen met mijn lief. De bekende en onbekende plekjes, de Grieken (vrienden, vriendinnen, familie), een echte Griekse bruiloft meegemaakt, de romantiek van ons samen – eindelijk weer samen! – op zo’n intens romantisch eiland. Mijn geluk is compleet.
Kythira: Geweldig!!

En dit is voor alle vrijgezelle lezers. Het kan dus echt! De gedroomde romance! Ik was er niet naar op zoek, ik had het niet zien aankomen, had het niet verwacht. Maar het schreef en zoende zich schitterend onze levens binnen! Ik ben zo gelukkig! Een Griekse schoonheid, een boekhandeltje, een connectie, een band, een liefde.
In juli ga ik drie weken.