Mistflarden in Pilion
Vaak zijn het toevallige gebeurtenissen en ontmoetingen, die nooit in vakantiebrochures worden beschreven, maar waar je later juist met veel warmte aan terugdenkt. In de meivakantie hadden wij -mijn dochter Maura (45), mijn kleindochter Zozan (7) en ik (74)- onze intrek genomen in een prachtig appartementje in Afissos. Met wandelkaart en een globale bustijdentabel wisten wij ons prima te redden.
Zo wilden wij op zekere dag Vizitsa bezoeken, een fraai, onder toezicht van monumentenzorg gerestaureerd dorpje in de bergen van Pilion. Om een lange dag goed te benutten lieten wij ons door Kostas, waarschijnlijk de enige taxichauffeur uit de regio, afzetten bij het zo goed als uitgestorven busstation van Vizitsa. Op het pleintje stond slechts één bus, welke zeer nauwgezet door de chauffeur werd opgepoetst. Aan het eind van de dag wilden we wandelend de oude spoorlijn van de ‘smeerpoets’ volgen en een stuk afsnijden middels kalderimi’s, de geitenpaadjes, naar Kala Nera en daar vandaan met de bus terug naar Afissos. Het begon te motregenen.
We klommen omhoog naar het idyllische dorpsplein onder eeuwenoude platanen en bekeken de uitnodigende borden met uitgelezen gerechten, die ‘s avonds geserveerd zouden worden, voor de deuren van nu nog gesloten tavernes. Alles was nog dicht en de motregen ging over in echte regen. We ontdekten een langgerekt huis, de gevel met uitgebreide teksten versierd, waar licht brandde. Een soort werkplaats waar enkele vrouwen opkeken van hun bezigheden en onze natte entree verbaasd bekeken. Langs de muren stonden stellages met potten honing en verpakkingen met allerlei soorten koekjes. Maar iets warms te drinken hadden zij niet. Een van de vrouwen was echter eigenaresse van een café en zij wilde dit wel voor ons openen. Zo zaten we even later met koffie, thee en versgebakken koekjes heerlijk warm bij te komen in een echt café, helemaal voor ons alleen.
Ook het kerkje, dat zo mooi zou zijn volgens de brochure, was dicht. Binnen waren schoonmakers aan het werk en ‘natuurlijk’ mochten we naar binnen. Nadat we genoten hadden van alle kunstschatten, ging de deur weer achter ons op slot. Terwijl dochter Maura nog snel de specifieke architectuur, de archontiká-huizen, fotografeerde verschansten kleindochter Zozan en ik ons alvast in het wachthokje bij het busstation. Een wandeltocht van enkele uren over glibberige kalderimi’s zagen we niet meer zo zitten.
De enige bus bij het station, ondanks de regen inmiddels blinkend gepoetst door de chauffeur, bleek de plaatselijke schoolbus te zijn. Maar er moest ook nog een lijndienst langskomen, wisten we, ergens die middag. Toen er dan ook een bus arriveerde, de beide chauffeurs midden op het plein met handen en voeten in heftig gesprek raakten, waarbij regelmatig blikken in onze richting werden geworpen, begrepen we dat er hoop gloorde. Tot onze verbazing mochten we met ons drieën plaats nemen in de schoolbus, die zich prompt in beweging zette om in Milies bestormd te worden door een horde uitgelaten scholieren, leeftijd brugklas. Door de smalle straatjes moesten beide buitenspiegels worden ingeklapt. Over een smalle, slingerende weg kropen we met aangepaste snelheid steeds verder de bergen in. De regen ging over in mist, of misschien waren het de wolken.
Af en toe riep de chauffeur iets naar de krioelende massa achter ons. Op de meest onmogelijke plaatsen stapte één of meerdere kinderen uit. Zo nu en dan keerde de bus op een pleintje of in een doodlopend straatje. De wolken losten op en we kregen een schitterend gezicht op de Golf van Pagasitikos. Voor de twee enkele reisjes van € 1,60 die we betaald hadden voor onze thuisreis, zijn we getrakteerd op een ongelofelijke, toeristische rondrit van meerdere uren. Nadat we in Afissos met de laatste leerlingen uitstapten en we de chauffeur bedankten voor deze unieke tocht, kregen we als antwoord de mooiste en stralendste grijns, zoals alleen Griekse mannen dat kunnen. Wat een prachtig land en wat een fantastische mensen.
Pilion 2015,
Mevrouw Huig
Heeft u ook zo genoten van dit bijzondere reisverhaal? Lees ook de andere reisverhalen.
Deel met vrienden of reisgenoten
Deel met vrienden of reisgenoten
