Een rondje Zuid Peloponnesos
Het is dag 4 van ons verblijf in Stoupa, we verblijven in een heerlijk appartement van Huize Ktime me Thea met waanzinnig uitzicht.
Na het ontwaken wederom ontbijt op 't balkon, griekse yoghurt, fruit en groot glas thee. Prima om de dag te starten. Vandaag gaan we op pad. Doel is het zuidelijkste puntje van de Peleponnesos. In de nabijheid van Vathia. Onderweg een stop bij Pyrgos Dirou voor een bezoek aan een ondergrondse rivier in de grootste druipsteen grotten van Europa.
De weg is berg op en berg af, steile hellingen en haarspeldbochten. De 2e helft van de rit is nog erger dan het 1e stuk zal later blijken. Een etappe van de 1e en hoogste categorie, Tour de Pelleponnesos. De afstand van Stoupa naar Pyrgos Dirou is volgens onze TomTom ongeveer 48 kilometer. Je zou zeggen dat is niet zo ver. Maar het neemt toch veel tijd in beslag door het klimmen en dalen, de haarspeldbochten en uiteraard kleine pauzes om van het uitzicht te genieten en op camera proberen vast te leggen. Na ruim een uur rijden is het plan om in Aeropoli een koffie/thee stop te doen. We crossen met de auto rustig en beheerst door het oude centrum. Geweldig......oude geplaveide straatjes, hier en daar terrasjes en kleine winkeltjes en schitterende begroeide muren al dan niet in bloei. We volgen de borden P en het gaat omhoog en omlaag en draaien uiteindelijk rechts een flink parkeerterrein op. Het plaveisel van de weg terug naar het centrum bestaat uit kleine gladde klinkers dus we lopen rustig naar beneden. Wat een pittoresk centrum, en scoren een leuk terras voor een kleine pauze.
De auto in en weer op pad naar het 1e doel, de druipsteengrotten. In de buurt van Pyrgos Dirou stuurt TomTom ons een pad omhoog. We blijven maar omhoog gaan en dat bevreemdt ons wel. Een ondergrondse rivier en dan de bergen in. Dwars door olijfboomgaarden over een smal pad. Bestemming bereikt zegt stem Eva van TomTom. We staan voor een hoog bouwwerk en geen mens te bekennen. Dan maar weer verder het pad volgen en waarachtig het pad gaat naar beneden richting zee. Dus toch misschien, hoewel........wel smal dit pad, hier kunnen toch geen bussen langs met toeristen op weg naar de attractie? Op gegeven moment moeten we rechts om en staan dan weer bij het punt waar TomTom ons omhoog stuurde. Dan maar links af besluiten we en richting zee aanhouden, naar beneden. Binnen 10 minuten staat we op het parkeerterreintje voor bussen met een kiosk waar we toegangskaarten voor de grotten aanschaffen. Omdat het rustig is mogen we doorrijden tot bijna de ingang van de grot. Bij de toegang tot de grot moeten we de mondkapjes op en wordt onze temperatuur digitaal gemeten op ons voorhoofd. Zo ook een ander stel die even later met ons in het zelfde bootje gaat. We meten alle vier 36.2, wat een grap, maar de man neemt zijn werk serieus en noteert keurig de gegevens. Wij vermoeden een defect of bijna lege batterij maar houden wijselijk onze mond. Eerst gaan we twee natte glibberige trappen naar beneden en dan staan we bij het water waar kleine bootjes liggen. De man helpt ons keurig instappen en duwt hem van de kant en peddelt ons vieren over het water van de ondergrondse rivier.
De grot is hier en daar verlicht en je ziet de meest prachtige creaties van moeder natuur. De vrouw voorin de boot kakelt de eerste 5 minuten aan een stuk door, ze wil van alles weten maar de peddelaar blijft stoïcijns en zegt niks. Even later zien we een bord met Engelse tekst SILENCE. Overal waar je kijkt stalactieten en stalagmieten en soms in prachtig groen, geel, oranje, witte en bruinige kleuren. Helaas door Corona mag het bootje maar
150 meter varen in plaats van de oorspronkelijke route van 1200 meter.
We worden in de grot afgezet bij een inham en kunnen onze weg lopend vervolgen tot de uitgang. Naast het pad staan roestvrijstalen leuningen om je vast te houden. Dat is ook wel nodig want het pad is glibberig en nat. We genieten van al het sensationele moois om ons heen. Bij de uitgang worden we getrakteerd op een geweldig uitzicht over de baai van Diros. We moeten nog wel wat trappen op en af langs de baai om bij de uitgang te komen. We doen het in een rustig tempo omdat manlief met een stok loopt. Af en toe even zitten en uitpuffen en ik doe mee.
Nadat we de route hebben verlaten kopen we koffie en water en een spanakopitakia (spinazie/feta filodeeg), jummie, en genieten even na op een picknickbank aan t water. In de auto raadplegen we de kaart en vervolgen onze weg richting zuiden. Vathia is het 2e doel vandaag, de zuidelijkste punt van het schiereiland. Tomtom haalt weer een kunstje uit door ons eerst een stukje terug te laten rijden en dan richting zuiden. We hebben dat eerst niet zo in de gaten en omdat ik ook de kaart op schoot heb zie ik dat de zee aan onze rechterhand zou moeten zijn en niet links. We nemen het voor kennisgeving aan en rijden verder door een wonderschoon gebied met liefelijke dorpjes en magnifieke vergezichten. Want het gaat weer berg op en berg af, hoger en hoger en ook smaller en zeer scherpe haarspeldbochten. Ik krijg het gevoel dat we naar de hemel rijden en bijna 2000 meter hoog is aardig die richting op. Kale vlakten en rotsen, en zo smal en zooooooo diep. Door mijn hoogtevrees zit ik op sommige stukken met samengeknepen billen. Manlief is gelukkig een uitstekende chauffeur en daar vertrouw ik op. Hij zegt, ach als we bochtje missen hebben we als we naar beneden vliegen tijd om gedag te zeggen en dat we van elkaar houden voordat we beneden zijn. Ophouden met die grappen schat, vind m'n maag niet leuk. Via dorpen als Lagokili, Loukadiki, Chalikia, Kokala, en Lagia arriveren we eindelijk bij Vathia op de zuidpunt. In Vathia staan op een klif huizen in vorm van torens tegen elkaar gebouwd. Uit de verte doe het aan als een burcht. Erom heen is het kaal en weinig begroeiing. Van Vathia een klein stukje naar beneden naar Porto Kagio alwaar volgens de beschrijving heerlijke vis taverna’s zijn, helaas is alles dicht en verlaten. Vanaf hier kan je nog iets zuidelijker naar de vuurtoren op de punt. Dat is een onverhard pad en geen goed idee voor de huurauto, erheen wandelen is voor ons geen optie. We stoppen wel voor een kleine pauze en uitzicht over het water waar ander stuk Peleponnesos ligt en rechts de punt van het eiland Kythira. Vorig jaar hebben we daar fantastische vakantieweek gehad een(ook via Ross) in verband met mijn 60e verjaardag en de wens om Grieks Pasen te vieren. Een enorme warme en geweldige ervaring die ik blijf koesteren. Na onze herinneringen van vorig jaar is het tijd onze weg te vervolgen richting keerpunt bij Aeropoli.
Onderweg willen we een taverna aan doen voor een drankje en een hapje. We komen door de o.a Alica, Gerolimenas, Mina, Mezapos en Kakifona, maar niks van dat alles in deze lieflijke en soms in verval zijnde dorpen.
Heeft het te maken met Corona perikelen of met einde toeristen seizoen we snappen het niet. Wij ervaren dit stuk Grielenland niet als toeristisch. Vanaf Aeropoli is nog klein uurtje rijden en manlief geeft aan het liefst door te rijden naar ons appartement in Stoupa.
Relaxen op 't balkon met ouzootje en wederom de zonsondergang. Het was een lange dag, om 9.30 de deur uit en om 18.30 weer in Stoupa. Nog snel even een boodschapje bij de buurtsuper en dan kunnen we op t balkon neerploffen. De zonsondergang is weer een fantastisch schouwspel, elke avond een spektakel met wondere schone luchten, daar krijg ik geen genoeg van. Het glas koude ouzo na het eten zakt me snel in de benen, poeh he wat een mooie onvergetelijke dag was dit.
2020, Stoupa
Mevrouw Bakker
Heeft u ook zo genoten van dit bijzondere reisverhaal? Lees ook de andere reisverhalen.
Wilt u zelf ook meedoen met de reisverhalen wedstrijd? Stuur dan nu uw bijzondere reisverhaal in en wie weet wint u wel een prijs!
Deel met vrienden of reisgenoten
Deel met vrienden of reisgenoten
