Storm and thunder

Ook mijn man en ik waren bij ons eerste bezoek meteen verkocht: zitten, kijken, genieten en je geen moment vervelen, want er gebeurt altijd wel wat! Het werd echt een van onze favoriete uitstapjes, waar wij bij voorkeur onze zondagen voor reserveerden en waar we ons elk jaar opnieuw op konden verheugen. Min of meer op het gevoel kozen wij als onze vaste stek het etablissement Olympia. We zagen daar relatief veel ‘locals’ neerstrijken, en wij houden ervan Grieks om ons heen te horen praten en te proberen af en toe een woord op te vangen dat we (her)kennen. En wat we stiekem ook heel leuk vinden is zo’n verraste blik of waarderende glimlach wanneer men ons, onmiskenbaar een buitenlands toeristenstel, in ongetwijfeld niet vlekkeloos maar alleszins verstaanbaar Grieks iets kan horen bestellen.

In de loop der tijd zijn er wel een paar dingetjes veranderd. Olympia is in andere handen overgegaan en voortgezet onder een nieuwe naam: Spathies. Maar ik voel me er nog altijd thuis en blijf er graag komen, ook in mijn eentje. Want ja, mijn man geeft er de laatste jaren (in goed overleg, hoor) de voorkeur aan thuis te blijven bij onze bejaarde kat.

Om toch mijn belevenissen met hem te kunnen delen ben ik sindsdien vakantiedagboeken gaan bijhouden (ziet u ergens op Corfu een oudere vrouw aan een restauranttafeltje in een schoolschrift schrijven, dan ben ik dat waarschijnlijk). Dat levert eigenlijk wel een win-win-win-situatie op: door erover te schrijven beleef ik zelf alles ‘dubbel’, zelfs het kleinste gebeurtenisje loopt niet het risico onverteld te blijven, en ook na jaren kan ik moeiteloos mijn herinneringen terughalen wanneer daar aanleiding voor is. Zoals bijvoorbeeld afgelopen vrijdag 12 april, toen in het kader van de “week van de jaren ‘70” op NPO Radio 5 het nummer ‘Storm and thunder’ van Earth and Fire werd gedraaid. De titel alleen al voerde me regelrecht terug in de tijd, naar de meest gedenkwaardige middag die ik tot nu toe op het terras van Spathies heb doorgebracht.
Hier volgt het dagboekfragment dat daarover gaat:

Zondag 11 juni 2017
… Ze hebben bij Spathies nu ook hele leuke placemats waar de geschiedenis van het etablissement op beschreven staat, in het Grieks èn in het Engels; ik ga er één vragen om te bewaren. En ik denk dat ik nog een ouzo ga bestellen!!
“Tha brexi”, hoor ik: “Het gaat regenen!” De serveerster met de wilde haren, die hier vorig jaar ook al was, bevestigt het.
Inderdaad ziet de lucht er raar uit, ik hoor ook al onweer!
Gisteravond weerlichtte het trouwens heel erg boven het vasteland. Zal ik dan nu maar teruggaan? Maar ik zit hier wèl droog! Ik bestel nog een frappé.
Dit had ik ook niet willen missen: aan een ander tafeltje zit een buitenlands stel waarvan de man jarig is. Hij krijgt een ijsje met een kaarsje dat wordt aangestoken terwijl mijn wildharige serveerster en een collega “Happy birthday” voor hem zingen!
Bij de frappé krijg ik een bordje met twee stukjes cake .
Zon is weg, wind steekt op. Ik ga gewoon wachten tot de bui voorbij is.
Obers beginnen koortsachtig terraskussentjes naar binnen te sjouwen.
De eigenaresse van Spathies maakt met haar mobiel foto’s van de lucht.
Om 15.10 u barst de bui los.
Een ober begint op aanwijzing van de eigenaresse de markiezen weer te laten zakken (die waren eerst juist opgetrokken vanwege de storm; duurt wel lang hoor, hij moet het alleen doen want er is maar één draaistang), Er blijken geprepareerde koorden te zijn waarmee ze twee-aan-twee om een pilaar heen vastgezet kunnen worden - heel vernuftig; zo zitten we op het terras nóg iets droger.
Om 15.50 u. lijkt het ergste voorbij en wat gebeurt er nu weer: meteen draven er obers met bezempjes naar buiten om het hele Liston schoon te vegen van alle troep die uit de bomen is gekomen!
Mijn wildharige serveerster rolt een placemat op, strikt er een lint omheen en overhandigt hem aan mij met de woorden: “Hier is je diploma, omdat je zo goed Grieks spreekt”. …