Twee slangen en een bijdrage aan de Griekse Wetenschap

Een van onze spannendste ontmoetingen hadden we onderweg naar Manolates. Het was op zo’n paadje waar je alleen maar voor- of achteruit kunt, met aan de ene kant een steile rotswand en aan de andere kant een diepte waar je echt niet in wilt vallen. Speurend naar iets bijzonders om te fotograferen, loopt mijn man Rob dan meestal vooraan. Plotseling stond hij stil, "Een slang!" fluisterde hij. Nieuwsgierig keek ik langs hem heen en richtte, net als hij, de camera op het pad voor ons. Wat een prachtexemplaar, zo mooi getekend! De slang in kwestie kreeg ons ook in de gaten en wilde via de rotswand omhoog kruipen om weg te komen. Ter geruststelling zeggen wij ook altijd tegen elkaar: “Slangen zijn banger voor ons dan wij voor hen, dus ze vluchten altijd voor je weg”. Deze slang kon echter geen spleet tussen de rotsen vinden, viel weer naar beneden en gleed toen onze kant op ... Terwijl Rob maar foto’s bleef maken raakte ik nu toch wel in paniek en deinsde achteruit, hem met me meetrekkend. Gelukkig vond de slang inmiddels toch een veilig heenkomen en verdween uit het zicht. We vervolgden onze weg, ikzelf bibberend op mijn benen, Rob vooral opgetogen over dit bijzondere moment.

In Manolates aangekomen lopen we altijd door naar Loukas Taverna, waar we met een frappé en verse citroenlimonade kunnen bijkomen van de pittige klim en genieten van het weidse uitzicht. Zo ook deze keer. Konden we meteen even kijken hoe de foto’s van de slang waren geworden. Omdat we niet wisten wat voor soort het was, vroegen we het aan de eigenaar van de taverne. Hij schrok en zei dat dit een levensgevaarlijke slang was! Het bleek de Ottomaanse adder te zijn, die vanuit het niets aanvalt en binnen enkele seconden vele meters af kan leggen. Als je wordt gebeten moet je binnen twee uur in het ziekenhuis zijn, en zelfs dan weet je niet zeker of je het wel overleeft … Met terugwerkende kracht kreeg Rob toch ook de bibbers en nóg oplettender dan anders liepen we weer terug naar Agios Konstantinos. Mét een mooi verhaal, dat wel!

Een tweede bijzondere ontmoeting hadden we bij Potokaki Beach. We hadden gehoord dat daar waterschildpadden te zien waren. Dus nadat we in Ireon tevergeefs naar uiltjes en scharrelaars hadden gezocht, reden we naar Potokaki. Daar ligt een ijzeren brug met houten, luid rammelende planken over een watertje dat nét niet in zee stroomt. Dat was de plek waar de schildpadden moesten zijn. Camera’s in de aanslag en ja hoor, er kwam een schildpad onder de brug vandaan gezwommen. En toen nóg een, en nóg een, tot er uiteindelijk tientallen schildpadden voor onze neus rondzwommen! Waarschijnlijk waren ze gewend om gevoerd te worden, want toen wij niets eetbaars bij ons bleken te hebben, zwommen ze weer terug naar de schaduw onder de brug. We hadden net besloten om weer verder te rijden, tot we ineens een kopje boven het water uit zagen komen. Deze had een andere vorm dan die van de schildpadden, dus even inzoomen ... Het bleek een waterslang te zijn en natuurlijk mocht die ook op de foto. Maar ja, wat voor soort zou dit dan weer zijn? Na enig speurwerk op internet vermoedden we, gezien de tekening op het lijf, dat het om een dobbelsteenslang ging. Rob plaatste enkele foto’s op de Samos Birds and Wildlife Facebookgroep, met de vraag of iemand ons vermoeden kon bevestigen. De beheerder van de groep, een Nederlandse dierenarts en bioloog, dacht ook dat het een dobbelsteenslang zou kunnen zijn, alleen was het twijfelachtig of deze wel op Samos voorkwam. Daarom vroeg hij een Griekse wetenschapper van het National History Museum in Athene naar haar mening. En dit was haar reactie: “I am very happy for this photo of the Dice Snake (Natrix tessellata)! There was one observation of the species, also at Potokaki but without a photo. Now we have a conformation of the occurrence on Samos! Would you like to publish it at the Newsletter of the Hellenic Herpetological Society?”

Oftewel, wij hadden het bewijs geleverd dat de dobbelsteenslang inderdaad op Samos voorkomt! En inmiddels is dit, inclusief foto’s met vermelding, gepubliceerd in de nieuwsbrief van de Griekse reptielen- en amfibieënvereniging. En daar zijn we natuurlijk reuzetrots op.

Nu lijkt het door al deze avonturen alsof het heel gevaarlijk is om te wandelen op Samos, maar niets is minder waar. Het blijkt namelijk maar zelden voor te komen dat je op een slang stuit, dus we hebben geluk gehad. Letterlijk en figuurlijk, want die ontmoeting met de Ottomaanse adder had natuurlijk ook heel anders af kunnen lopen. Maar dit weerhoudt ons er zeker niet van om weer naar Samos te gaan, want het eiland verenigt het mooie van alle andere bestemmingen waar we de afgelopen 19 jaar met Ross Holidays zijn geweest. Volgend jaar gaan we zeer zeker weer, want wij zijn zwaar besmet met het Samosvirus en zijn er na twee keer nog lang niet uitgekeken!