Zomer op de Peloponnesos

De kerkklokken die ik ’s avonds tegen 7 uur altijd hoor luiden, hebben dat nu al tweemaal gedaan en onderbraken daarmee het kabbelend geluid van de zee. Het is een heldere zee die een groot scala aan groene, turquoise, blauwe tinten toont. Je kunt kleine vissen erin zien zwemmen. En elke keer neemt ze me mee op haar ziltzoute oppervlakte, maakt zij me schoon. Ook doorweekt ze mij met warmte, warmte van de zon die álles verwarmt, verrijkt, verlicht en groeien doet. Vooral de olijfbomen en verder van citroen- tot moerbeiboom, sinaasappels, meloen, abrikoos. Wat een rijkdom en daarnaast nog een schat van bloemen : gewone geranium en kamperfoelie, zonnebloemen, buitengewone bougainville, passie- en cactusbloemen en natuurlijk de oleanders.

Kennismaken met Máni

Opnieuw wordt het gekabbel van de zee onderbroken. Dit keer met de geluiden van een rondtrekkende koopman. Hij roept om welke heerlijkheden hij bij zich heeft : karpoúsi/ watermeloen, verikoko/abrikozen, rodákina/perzikken, portokália/sinaasappels, domátes/tomaten, patátes/aardappels …. Mijn blik wordt getrokken door al die warme zuidelijke kleuren in wat heus wel een echte marktkraam lijkt ; het is een soort jeep met een licht linnen dak erboven. Ik blijf de koopman nog een poos horen maar iets anders dringt tot mij door. Niet alleen het gekir van de mussen maar ook het tjirpen van de krekels. Dat verbaast mij steeds weer en ik heb me afgevraagd of ik ze eigenlijk al eerder hoorde, bij vorige Griekse vakanties ? Die brachten mij o.a. op Skyros, Zakynthos en met mijn heengegane lief op Samos en Kreta. De aankomst hier op het vliegveld van Kalamata was wel heel anders. Heel anders ook dan bij mijn eerste kennismaking met de Pelopónnesus toen ik vanuit Italië de boot had genomen naar Patras. Dit keer is er geen busritje naar de aankomsthal. Meteen maken mijn voeten contact met de aarde onder mijn voeten en voel ik de wind, spelend met mijn grote oranje zonnehoed. Als we als Ross-reizigers allemaal in de bus zijn en die gaat rijden, begint de verdere kennismaking met Máni zoals het hier heet.

Het Byzantijnse rijk

Het voorbijtrekkende landschap lijkt me nogal saai, mis de oleanders die gelukkig wel te vinden zijn in het eerste dorp waar we doorheen komen. Erna raak ik onder de indruk van de bergen die zich aftekenen tegen een strak blauwe lucht. Hoe prachtig en indrukwekkend deze streek in feite is ontdek ik twee dagen later bij de excursie naar Mistrás. Met kloven en vergezichten, met soms enkele huizen en dan weer prachtig begroeide hellingen, geel van brem en kleine bloemen die als een halve bol de helling sieren. Dat nu is de Taïgetos ……Onze gids op deze dag is een engelse vrouw die ons steeds waardevolle informatie geeft waardoor Mistrás onderweg gaat leven. Zij vertelt over de bloeitijd van 1350 tot 1460 toen het de hoofdstad was van het Byzantijnse rijk, een waar centrum van cultuur ! Het maakt ons bezoek aan deze plek tot een voor mij bijzondere ervaring, mede door de mensen die ik onderweg tegenkom, overal vandaan, zelfs uit Australië. Een aardig Grieks echtpaar vertelt mij nog iets van het grotere Griekenland met Constantinopel als hoofdstad.

Griekse gemoedelijkheid

Nu, vier dagen later, op deze zondagmorgen is het tijd voor mijn Griekse ontbijt, vooral voor een verse jus d’orange. Ik moet ze gaan kopen, die portokalia. Buiten komt meteen de geur van dennen mij tegemoet, iedere keer weer verrassend. Vakantie hier is een waar feest voor al mijn zintuigen. Bij de kerk zie ik grote drukte, feestelijk geklede meisjes en enkele plechtig geklede mannen. Bij de ingang staat een tafel met witte tasjes met opschrift dat ik niet goed kan lezen. Er moet echter wel iets gaande zijn. Dat klopt want een van de vrouwen spreekt Engels en vertelt mij hoe 40 dagen geleden een man gestorven is maar nu verlaat zijn ziel de aarde.* Dát wordt gevierd en zij nodigt me uit een tasje mee te nemen wat me even later ook gul wordt gegeven, een van die tekenen van de Griekse gastvrijheid waardoor ik ook zo van dit land hou. Er wacht me nog een verrassing want op weg naar mijn appartement zie ik dat het hele terras dichtbij, gelegen aan de Plateia, bezet is. Overal prijken de mooie tasjes op de tafels en staan koekjes, koffie en water. Natuurlijk neem ik daar foto’s van waarbij enkele mensen opkijken zodat ik aan een van de tafels vraag of ik wel foto’s mag nemen. Het is geen probleem en meteen is er contact. Waar kom ik vandaan? Met mijn antwoord in het Grieks ontstaat er niet alleen een gesprekje maar word ik aan tafel uitgenodigd en daar krijg de minicake uit een van die geheim-zinnige tasjes waaruit nog een bakje met een verfijnd soort muesli tevoorschijn komt. Met Eleni, Maria en de Duitse Renate wordt het gesprek vervolgd, deels in het Grieks deels in het Engels omdat Eleni die taal graag gebruikt (net als veel andere Grieken !) Dit is nu precies wat ik gehoopt had, een beetje deel zijn van het Griekse leven. Hoe fijn gezelschap van vriendin of een geliefde ook is, toch trek ik er soms alleen op uit omdat contacten met anderen dan makkelijker ontstaan. Dit keer opnieuw, op deze bijzondere zondagmorgen. Vaak gebeurt het op het terras van mijn favoriete restaurant Psaràs. Daar is het niet alleen heerlijk eten op het schaduwrijke terras, maar geniet ik steeds weer van de mooiste Griekse muziek. Dat maakt mijn vakantie tot een geweldige vakantie ! Het zou heel goed kunnen dat ik later in de zomer nogmaals gebruik maak van ‘Ross Holidays Aanbiedingen’ die gelukkig ook voor singles gelden. En bij aankomst wacht me vast weer een fles wijn met een kaartje om me te vertellen hoe fijn het is dat ik er weer ben en dat nu is wederzijds.

* dit leeft ook in de Boeddhistische traditie