Wandelen in het Zagória-gebied
Toen ik onlangs in Griekenland was om onze nieuwe bestemmingen te bezoeken, maakte ik ook van de gelegenheid gebruik om ook wat bestemmingen te bezoeken welke wij reeds enkele jaren in ons aanbod hebben.
Ik bracht o.a. een bezoek aan het Zagoria-gebied. Het is een schitterend gebied. Vanwege het feit dat de zomer dit jaar iets langer dan normaal op zich heeft laten wachten, was de natuur op haar mooist.
De groene weelde kwam mij tegemoet, de bloemen deden allemaal hun best om de meeste geur in mijn neus te krijgen en de dorpen lagen er idyllischer bij dan ooit. De grijze leistenen huizen plakten tussen de kleurrijke begroeiing van de bergen. Ik heb veel mooie dingen in Griekenland gezien, maar dit ging mijn fantasie te boven.
In dit gebied organiseert Ross Holidays al jaren een trekking. Ik besloot om dit jaar een dag daarvan mee te lopen. Nu moet u weten dat ik totaal geen loper ben. Ik houd best van een partijtje tennis of squash, ook ben ik regelmatig te vinden in het park of in de polder op mijn skates, maar lopen, nee, dat is niet mijn favoriete bezigheid.
De dag die op het programma stond op mijn dag van aanwezigheid was een tocht van Mikro Papingo naar het Drakenmeer. Een tocht van 14 kilometer. Moet te doen zijn, zou u zeggen. De groep waar ik mee ging lopen bestond uit 8 personen. Vol goede moed sloot ik me bij hen aan en we gingen rond 09.00 uur op pad.
Na 3 uur lopen, een stijgend pad, kwamen we aan bij de refuge. Daar wat gerust en genoten van het schitterende uitzicht om vervolgens verder te gaan naar ons einddoel van die dag: het Drakenmeer. De tocht zou nog anderhalf uur in beslag nemen en dan zouden we het meer zien. Eerst nog een heel stuk dalen om vervolgens de weg weer behoorlijk stijgend te vervolgen.
Na veel puffen en zweten hebben we het meer bereikt. Het lag loom te wachten op ons tussen de nog met sneeuw bedekte bergen. Na enige tijd rust en het verhaal over de geschiedenis van het meer van onze gids Nikos gehoord te hebben, begonnen we aan onze terugtocht.
Ons voorlopig doel was de refuge waar een lunch onze honger zou stillen. Het was behoorlijk afzien. Voor een niet getrainde loper als ik, was het zeker geen makkie. De rest van de groep deed het heel goed. Zij hielden het tempo lekker vast.
Uiteindelijk de refuge bereikt en een smakelijke lunch gebruikt. Daarna moesten we weer op pad. Dit was voor mijn stijve ledematen niet echt heel fijn. Maar boven blijven was ook geen optie. Uiteindelijk met pijn in mijn knie van het dalen heb ik de terugtocht gemaakt. Het viel niet mee. Maar eenmaal beneden was ik vreselijk trots op mezelf dat ik het gedaan had. De uitzichten onderweg, de karavaan met ezels die ons passeerde, de gezelligheid van de groep, ik had het niet willen missen.
Nu weet ik wat onze gasten bezielt om een wandelvakantie of een trekking te boeken. Een beetje gek, maar wel gezond gek. De volgende dagen heb ik nog kunnen genieten van deze tocht. Mijn spieren protesteerden hevig bij iedere beweging die ik maakte.
Bedankt Joke en Charles, Piet en Ans, Gerda en Toon, Annemiek en Erik voor de onvergetelijke dag.
Conny Baltzer
Deel met vrienden of reisgenoten
Deel met vrienden of reisgenoten
