Griekse Fauna

Wij zijn toen vanuit Stoupa met de auto erheen gereden maar daar te zijn aangekomen regende het pijpenstelen. Weinig dieren dus, behalve enkele boomkikkers die aan het rusten waren op duinstruiken. Ook de Europese moerasschildpad vonden we in betonnen kanaaltjes en enkele Griekse landschildpadden tussen de begroeiing. En dan te bedenken dat ze dit gebied ooit hebben willen droogleggen om het te ontwikkelen. Gelukkig is dit niet doorgegaan (vergelijkbaar met onze Oostvaardersplassen) en is het nu een beschermd natuurgebied, een zogeheten Natura 2000 gebied, een netwerk van Europese natuurgebieden.

De meeste dieren vind je niet bij volle zon. Reptielen, koudbloedige dieren die opwarmen in de zon en zo een ideale lichaamstemperatuur van tussen de 27 en 32 graden realiseren, raken oververhit bij te veel zon. Bewolkt weer en een beetje zon is het perfecte weer voor het vinden van reptielen.

Maar het regende dus die dag en ook ging het omweren, voor ons het startsein om om te keren. En zo ging ik toch wel iets teleurgesteld weer de auto in richting Stoupa, dik drie uur rijden.

Ik had mij voorgenomen ooit terug te keren naar Gialova en zo gingen we dus in mei 2 weken heen. Voor vogels kijken misschien niet de beste tijd, deze ligt tussen oktober en april wanneer veel trekvogels het brakke meer gebruiken om bij te tanken op hun trek van het zuiden naar het noorden of andersom. In deze tijd zijn er dan ook veel flamingo’s te zien. Omdat onze dochter regelmatig dacht dat half zes in de ochtend wel een mooie tijd was om op te staan, was dat voor mij het startsein om naar het gebied te gaan.

Op slechts tien minuten fietsen was ik er en waren er behalve de rust en prachtige wateren, ook mooie vogels te zien. Naast de algemene Grote Zilverreiger en de zeer schuwe en zeldzame Purperreiger zag ik op een gegeven moment drie vogels uit het riet opvliegen (het was toen rond half zeven) en gingen deze drie vogels in een struik zitten, ik dacht eerst aan Woudaapjes (ook een reigersoort) of een Kwak, maar na een check in de vogelkijkhut (hier hing een overzicht van alle vogels die er voor komen met plaatjes) bleken het Ralreigers te zijn, voor mij een nieuwe soort en nieuwe natuurervaring, wat een beleving toen ik zo stil in het riet lag om de vogels te bespioneren.

De ralreiger is een kleine reiger die vooral in de vlucht opvalt door de witte vleugels. In de winter verschijnen donkere lengtestrepen op de rug en de flanken. Ook is ‘s winters de snavelbasis geel van kleur, in plaats van het donkergrijs van de zomer.

Amfibieën maar ook vissen en grote insecten worden door de ralreiger gegeten. De vogel jaagt vanaf een beschutte plek in dichte begroeiing van moerasplanten of riet. De vogel broedt in kleine kolonies samen met verschillende andere soorten reigers en bouwt een nest van takken in een lage boom of struik. In de winter trekken veel ralreigers weg naar tropisch Afrika.

Foto’s: Ralreigers op de Peloponnesos, gefotografeerd door Martin Jansen.