Even wat anders op Pilion

Uitgebreide kennismaking met de kalderimi's

De eerste wandeling startten we op het plein in Drakeia bij het monument ter nagedachtenis voor de in de Tweede Wereldoorlog vermoorde mannen van het dorp. Pas 20 tot 30 jaar daarna begon het leven in het dorp weer wat terug te keren. Drakeia is ook de geboorteplaats van de muzikant Vangelis, die in mei 2022 overleed. Nikos vertelde dat de gemeenteraad van Volos in april 2023 besloot om het theater naar de muzikant te vernoemen. In Drakeia zelf zijn er plannen om een Vangelis museum te maken.

Deze wandeling maakten we uitgebreid kennis met de kalderimi’s die je nog veel in Pilion tegenkomt. In de loop van de tijd zijn er veel in onbruik geraakt. Gelukkig voor wandelaars zijn er de laatste decennia weer veel begaanbaar gemaakt.

Van Drakeia liepen we langs beboste hellingen naar Agios Lavrentios. Onderweg af en toe bijna natte voeten bij het oversteken van riviertjes, maar ook mooie vergezichten richting Volos en de Pagasitische Golf en op een ander punt naar Drakeia. We stopten in Agios Lavrentios voor een welverdiend kopje koffie of thee.

We gingen verder richting Agios Vlassios. We liepen weer veel over kalderimi’s en passeerden onderweg een kapelletje waar we het koele water van het riviertje toch echt even moesten proeven. Onderweg kwamen we weinig mensen tegen. Ook in Agios Vlassios was het nog heel rustig. Op het plein was de dag nog niet echt opgestart, maar er was wel een bord waarop we goed konden zien welke wandelroutes er in de omgeving zijn.

Daarna was het niet meer zo ver naar het eindpunt van onze eerste wandeling, Ano Lechonia. Een beetje vermoeid, maar ook voldaan en vol indrukken en op naar de volgende wandelingen!

Rust, stromend water en muurschilderingen

Voor die volgende wandeling vertrokken we in de omgeving van Chania. Aan de overkant van ons startpunt zagen we wat accommodaties voor skiërs. Onze gids Nikos vertelde dat er afgelopen winter veel sneeuw was gevallen. Soms wel tot ongeveer 1,50 m en dat had op sommige plaatsen best voor overlast gezorgd. Zoveel sneeuw zou ik ook weleens willen zien.

Het eerste deel van de wandeling liepen we over bospaden door loofbossen waarvan de bomen al echt groen begonnen te worden. Wat een rust en een stilte. Af en toe het geluid van stromend water. Het zonnetje kwam steeds meer door. Onderweg kwamen we langs de ruïne van het sanatorium dat op 1200 m hoogte begin 20ste eeuw werd gebouwd op initiatief van Dr. Karamanis. Het was het tweede sanatorium in Griekenland. Helaas werd het gebouw ernstig beschadigd in de Tweede Wereldoorlog. Na de oorlog startte de dokter het sanatorium weer op, maar het ging in 1960 failliet.

Wie durft, en voorzichtig doet, kan in de restanten van het gebouw de inpandige kapel bezoeken. De muurschilderingen zijn de moeite waard. Zeker de rechtse waarvan het vermoeden is dat Dr. Karamanis daarin is afgebeeld om hem te eren voor al het goede werk dat hij gedaan heeft.

We gingen verder richting Portaria, het eindpunt van onze wandeling van vandaag. Onderweg namen we nog een kleine pauze op een punt met een mooi uitzicht op Volos. Onze eerste stop in Portaria was een bij een klein kerkje waar nog muurschilderingen te zien zijn die in de 13e eeuw door emigranten uit Ioannina meegenomen werden. Op weg naar ons busje stopten we nog even in Agora voor een drankje. Dag 2 zat erop. Ik keek nu al uit naar dag 3, de wandeling op de Olympus.

De voelbare aanwezigheid van de Olympische Goden

De wandeling op de Olympus was waar ik me misschien wel het meest op verheugde. Zou de aanwezigheid van de goden er nog te voelen zijn? We begonnen deze wandeling bij het oude klooster van Agios Dionysios. Het verhaal wil dat hij het bouwmateriaal voor het klooster vervoerde met een ezel tot de dag dat een beer hem en de ezel aanviel. De ezel overleefde dat niet, maar Agios Dionysios kreeg de beer zo gek dat hij de taak van de ezel overnam.

De Enipeas rivier bepaalde onze route deze dag. We liepen langs de oevers van deze rivier naar Litohoro. We staken deze keer niet van steen op steen stappend de rivier over, maar maakten dankbaar gebruik van de 7 houten bruggen. Na ongeveer een half uur kwamen we bij de grot waarin Agios Dionysios het liefst zijn tijd doorbracht.

Daarna vervolgden we onze wandeling richting “The Gate”, het punt waarvandaan we naar de ene kant kijkend de besneeuwde toppen van de Olympus konden zien en naar de andere kant de zee. Daar hielden we een welverdiende stop en aten we de meegebrachte boterhammen. Op basis van deze nieuwe energievoorraad liepen we verder richting Litohoro, het eindpunt van deze dag.

In het centrum van Litohoro genoten we van een welverdiend hapje en drankje. Vermoeid, maar tevreden reden we met gids Nikos en onze vaste chauffeur terug naar Pilion. En heb ik de aanwezigheid van de goden gevoeld? Misschien wel: in de mooie natuur, ook hier de rust van de omgeving en een stukje steun bij het met goed gevolg, ondanks mijn protesterende knieën, af kunnen sluiten van deze bijzondere dag.

Wolvenpoep en appelbomen

Na een rustdag nog een laatste wandeling met Nikos in PIlion. Deze keer van Tsagkarada naar Milies. Op weg naar het startpunt stopten we onderweg om het uitzicht te bewonderen over de Egeïsche Zee. Het was nog een beetje heiig, maar in de verte zagen we, weliswaar vaag, Skiathos, Skopelos en Alonissos liggen.

In Tsagkarada was het eerst tijd voor een kopje koffie en een bezoekje aan het plein. Daar was het nog heel rustig. Het enige geluid kwam uit de kerk, waarin een kerkdienst bezig was. De plataan in Tsagkarada is de oudste en grootste van Pilion. Zo’n oude boom kan wel een steuntje gebruiken en daar is dan ook voor gezorgd.

Onze wandeling begon iets buiten het dorp, bij een door de bliksem getroffen boom, omdat op het eerste deel van het pad een brug kapot is. Dit was een andere wandeling dan de vorige dagen. De paden waren makkelijker begaanbaar en we liepen niet alleen door bossen, maar ook door een in cultuur gebracht landschap. In de omgeving staan veel appelbomen en die stonden begin mei nog mooi in bloei.

Onderweg moesten we af en toe toch nog wel voorzichtig zijn bij stukken waar een deel van het pad was weggespoeld. Dan zie je hoe groot de kracht van water kan zijn. Regelmatig stopten we even om van het uitzicht te genieten, maar Nikos wees ons ook op andere dingen, zoals de wolvenpoep op het pad. Tijdens de andere wandelingen zagen we regelmatig sporen van wilde zwijnen, maar dit hadden we nog niet eerder gezien.

Het was zondag en inmiddels het begin van de middag en misschien was dat wel de reden dat het op het plein van Milies een heel stuk drukker was dan op het plein van Tsagkarada waar we deze ochtend begonnen. Ter afsluiting van 4 dagen samen wandelen hebben we hier met Nikos nog even wat gedronken.

Het zat erop mijn wandelarrangement op Pilion. Wat zal me er van bijblijven? In ieder geval heb ik er veel foto’s aan overgehouden om nog eens terug te kijken, maar dat is niet het belangrijkste. Het was de eerste keer dat ik zoiets gedaan heb. Het heeft me uitgedaagd en ik heb er van geleerd. Het smaakt zeker naar meer, dus wie weet waar ik volgend jaar mei naartoe zal gaan. Op naar de volgende vakantie in Griekenland!

Mevrouw Vermeulen, Pilion