Een bijzonder programma

Wandeldag 1: Keri

Blijkbaar dacht Spiros, onze gids, hetzelfde. Toen hij zag met wie hij op stap ging, vroeg hij meteen: ‘Denken jullie dat jullie dit kunnen? Donderdag wordt namelijk wel zwaar.’ We gaven toe dat wij inmiddels ook onze twijfels hadden. Spiros zei dat het geen probleem was om het programma aan te passen, we hoefden immers met niemand anders rekening te houden. Hij zou eerst eens kijken hoe het ons deze eerste dag zou vergaan. Oftewel, vandaag werden wij getest.

Enigszins gerustgesteld stapten we bij Spiros in de auto en vertrokken richting Keri, het startpunt. Vanuit het dorpje volgden we een route naar boven, langs olijfgaarden en door een stuk bos. Het was nog net april en de natuur was op zijn mooist. Onderweg stopte Spiros regelmatig om ons te wijzen op allerlei planten- en bloemensoorten, waaronder orchideeën. We hadden een wandelende encyclopedie bij ons! En dan bleek hij zich ook goed te kunnen inleven in de wereld van een 16-jarige. Gezellig kletsend liepen Spiros en mijn dochter voorop, mijn moeder en ik hobbelden er achteraan, terwijl ik ondertussen ook nog probeerde foto’s te maken.

Maar dat we gingen falen voor deze test was wel snel duidelijk. Toen we er nog geen twee kilometer op hadden zitten, was ik al bekaf en mijn moeder was er niet veel beter aan toe. Gelukkig waren we niet ver meer van het uitzichtpunt (zonder hek!) en ging het pad daarna voornamelijk naar beneden. Toch kozen we voor de makkelijkste en snelste weg terug naar het dorp. Dat we daardoor de kerk van Keri misten, was geen probleem: na de koffiestop reed Spiros ons er wel even heen, via een hobbelig pad door een olijfgaard. Toch handig, een auto.  

Op de terugweg naar ons vakantieverblijf bespraken we verschillende opties. Het plan was om de tweede wandeldag een ingekorte route vanuit Giri te doen en de derde dag nog verder noordelijk te gaan, naar een klooster dat volgens Spiros één van de mooiste plekken van het eiland is. Maar eerst mochten we nog een dag bijkomen. Alleen werd ik toen zo ziek dat ik twijfelde of ik de volgende dag wel mee kon. Gelukkig voelde ik me ’s avonds weer iets beter en besloot om het er toch op te wagen.

Wandeldag 2: Giri

We startten in Giri, een bergdopje met circa 30 inwoners, waarvan we er niet één hebben gezien, zo snel waren we het dorp alweer uit. Naarmate we verder naar boven liepen, zagen we het landschap en de vegetatie veranderen: minder bomen, meer rotsen en lage begroeiing. Op het hoogste punt hadden we een prachtig uitzicht over het eiland. Daarna was het weer langzaam dalend terug naar het dorp. Ondanks dat de route vrij kort was en de temperatuur aangenaam om te wandelen, waren we ook dit keer voortijdig uitgeput. Spiros besloot zelfs het laatste stuk vooruit te rennen om de auto voor ons te halen.   

In een naburig dorp maakten we een stop bij het restaurant van een Grieks-Nederlands echtpaar. Op aanraden van Spiros nam ik thee met salie, tegen mijn onophoudelijke gehoest. Helaas hielp het weinig.

Wandeldag 3: Klooster van Spiliotissa

Het was een flinke rit naar het klooster van Spiliotissa en daarom maakten we onderweg enkele korte tussenstops. Bij Kampi om van het uitzicht op de kliffen te genieten en de Myceense begraafplaats te bekijken. In Exo Chora stapten we even uit bij de enorme olijfboom die prachtig in bloei stond. In Orthonies dronken we koffie met sinaasappelcake, een weldaad voor mijn zere keel. Ineens hief Spiros zijn vinger op: de paasprocessie kwam eraan! We stoven naar de kant van de weg en inderdaad: de priester met een groot kruis en daarachter een stoet dorpelingen kwam langs. Zo kregen we toch nog iets mee van het paasfeest. Naast het kafenion was ook een leuk klein museum met gebruiksvoorwerpen en traditioneel ingerichte kamers.

Spiros bleek niets te veel te hebben gezegd over het klooster. Het lag op een schitterende locatie, in een dal waar de velden uitbundig in bloei stonden. Terwijl de rest van het gezelschap over het binnenterrein van het klooster dwaalde, maakte ik hoestend en proestend foto’s van een oude windmolen en olijfbomen tussen de bloemen, de lichtgroene heuvels op de achtergrond. Ik vond het zo’n mooie plek dat ik er nog uren had kunnen blijven. Het bezoek aan het klooster was hiermee een waardige afsluiting van drie enerverende dagen. Met lichte tegenzin stapten we in de auto voor de terugrit naar Vasilikos.

Conclusie

Dat we het wandelarrangement min of meer hebben volbracht, is te danken aan onze onovertroffen gids, die het programma aanpaste en ons de laatste dag, maar gewoon naar de mooiste plek van het eiland heeft gereden, want tot wandelen was inmiddels niemand meer in staat. Met mijn gehoest had ik namelijk ook mijn reisgenoten nachtenlang uit de slaap gehouden.

Ik durf daarnaast wel te zeggen dat het wandelen-met-gids deze vakantie heeft gered. Op eigen gelegenheid zouden we weinig van het eiland hebben gezien: het openbaar vervoer lag vanwege het paasfeest anderhalve week plat, voor excursies was het nog te vroeg in het seizoen en autorijden was in mijn toestand niet verantwoord geweest. De dag na de laatste wandeling/autorit was ik zelfs zo beroerd dat een bezoek aan de dokterspost nodig bleek. Maar dat is weer een ander verhaal …